Χρειάζεται ριζοσπαστικοποίηση
Φαήλος Κρανιδιώτης
22.09.2012
Οι άγριοι καιροί επιβάλλουν ρήξη με τη λούμπεν συμμαχία των αλητών, που μας έφεραν ως εδώ με την ανομία και την απληστία τους.
Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις την κρίση.
Ο ένας είναι σαράφικος και κολωνακιώτικος. Ένα είδος «αστικής», σώφρονος ευγένειας, βασισμένης στο μπιθικώτσειο «όλοι στην ίδια σκάφη πλένουμε τα ρούχα μας». Αποφεύγοντας τις ρήξεις κάνεις μια, υποτίθεται, τεχνοκρατική διαχείριση, τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι κ.λπ. Προσπαθείς να προσεταιριστείς όλο το σύστημα που δημιούργησε η μεταπολιτευτική παράγκα.
Το σύστημα αυτό απαρτίζουν οι εκ του αποτελέσματος αποτυχημένοι τραπεζίτες. Κοστουμαρισμένοι αλήτες, επί δεκαετίες έδιναν για τόκο ψίχουλα και δάνειζαν τους πολίτες τοκογλυφικά. Ο απλός κόσμος βέβαια κατά κανόνα πληρώνει τα δάνειά του. Με κόπο, αλλά τα πληρώνει. Αυτοί βέβαια δίνανε κάτι ξεγυρισμένα δάνεια με εξωτραπεζικά κριτήρια, ενίοτε στα σόγια, στον εαυτό τους και σε υπεράκτιες εταιρίες, που τους ανήκουν, αλλά και στον άλλο μπαταρισμένο πυλώνα της παράγκας, που είναι οι νταβατζήδες - μπετατζήδες - προμηθευτές και διάφοροι «μονοπύθμενοι» ή μαικήνες του πολιτισμού, με χρήμα του λαού. Αλληλοτροφοδοτούμενοι βόθροι. Ανταλλάσσουν χρήμα, επικοινωνιακή και πολιτική υποστήριξη. Καμόρα.
Συνεκτικό στοιχείο τα κοινωνικά νταραβέρια, τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία όπου φοίτησε μεγάλο μέρος της «ελίτ» μας. Συγγενείς εξ αίματος, σπέρματος ή life style.
Η λογική αυτή λέει ότι αποφεύγουμε τις ριζοσπαστικές λύσεις, διεκδικούμε ανοχή από τους ισχυρούς και ενοχλούμε όσο γίνεται λιγότερους από αυτούς. Τους ικανοποιούμε.
Όλο αυτό συμβαίνει μέσα στη βρόμικη γυάλα της «καλής κοινωνίας», που δεν γουστάρει αντισυστημικές λύσεις, αποκαλυπτήρια κι ανατροπές και, φυσικά, φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι και την τιμωρία για τα πεπραγμένα της. Γιατί, κακά τα ψέματα, η οιονεί «αστική» τάξη που έχουμε, αυτός ο λούμπεν σινιέ αχταρμάς από απογόνους μαυραγοριτών, δωσιλόγων, ανακυκλωμένων αριστερών, μεγαλοπρομηθευτών κι εργολάβων, την πρόδωσε την πατρίδα. Αυτοί, μαζί με αρκετούς τραπεζίτες και μέρος της πολιτικής τάξης, είναι οι αυτουργοί της μακρόχρονης λεηλασίας και κακοδιαχείρισης.
Αυτή η μη μου άπτου διαχείριση της κρίσης πάει χέρι χέρι με την ατιμωρησία, αλλά και με κάτι άλλο, ολέθριο κι επικίνδυνο: την υποβάθμιση και παραμέληση οποιουδήποτε τομέα της πολιτικής, της κοινωνίας, που δεν είναι άμεσα παραγωγικός σε χρήμα.
Άραγε θα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε βγει «νικητές», αν διασωθούμε πένητες εντός ευρώ, αλλά με σταθερά αφελληνισμένη παιδεία, υπηρεσίες υγείας επιπέδου Ζιμπάμπουε, Ένοπλες Δυνάμεις χωρίς καύσιμα κι ανταλλακτικά, με προσωπικό αμειβόμενο σαν ζαπτιέδες στο Σουδάν και ηθικό στα Τάρταρα; Πόσο «νικηφόρο» θα είναι όλο αυτό, αν εκπέσουμε στη θέση ενός προτεκτοράτου της Τουρκίας, προτού μάλιστα αυτή διαλυθεί από το κουρδικό κίνημα;
Μπορείς να κερδίσεις μια τέτοια μάχη χορεύοντας καντρίλιες με τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος; Μπορείς να λύσεις το πρόβλημα με «συμμάχους» αυτούς που το δημιούργησαν; Δεν λέω ότι αυτό θα συμβεί. Όμως δεν πρέπει να συμβεί και υπάρχουν δυσάρεστοι οιωνοί, τους οποίους θέλω να διαψεύσει ο εγγύς χρόνος.
Ο άλλος τρόπος, που επιβάλλουν οι άγριοι καιροί, είναι της ριζοσπαστικοποίησης και της ρήξης με τη λούμπεν συμμαχία των αλητών, που μας έφεραν ως εδώ με την ανομία και την απληστία τους.
Έξω από τη γυάλα της «καλής κοινωνίας» των τραπεζιτών κι εργολάβων, υπάρχει ο λαός, το έθνος, οι Έλληνες. Τα εκατομμύρια των αληθινών ανθρώπων που απαρτίζουν την πατρίδα και οι οποίοι πληρώνουν πάντα τον λογαριασμό, αλλά είναι αυτοί και όχι άλλοι, που ψηφίζουν κι όταν πιστέψουν δεν εγκαταλείπουν τον μπροστάρη τους· σε αντίθεση με τους μεγαλομετόχους της μεταπολιτευτικής παράγκας, τους λεηλάτες με το βρόμικο μάτι, που πουλάνε και τη μάνα τους στην πρώτη στροφή και οι οποίοι στο κάτω - κάτω, όλοι μαζί, δεν γεμίζουν ούτε 10 λεωφορεία, μαζί με σόγια, βαφτιστήρια, γκόμενες/ους και παρατρεχάμενους.
Για να δώσουν όμως οι πολλοί την πίστη τους, χρειάζεται διοίκηση διά του παραδείγματος, ρήξεις με τους μηχανισμούς της παρακμής και μια έμπρακτη αντίληψη της ενότητας των προβλημάτων. Κυρίως δε η κατανόηση ότι το διακύβευμα δεν είναι απλώς η παραμονή στο ευρώ, η ευημερία μας, η ανάπτυξη κ.λπ., αλλά η ίδια η ελευθερία μας.
Ας γίνει κατανοητό ότι θα είναι άνευ σημασίας η παραμονή μας στο ευρώ, αν συνεχίσει η παιδεία μας, αντί για Έλληνες, να παράγει ανδράποδα. Θα είναι άνευ σημασίας η έναρξη κάποιων επενδύσεων, αν τις λεηλατήσουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι και παράλληλα η αποτρεπτική δυνατότητα της άμυνάς μας φθίνει κι άλλο, ώσπου να μείνουν πια μόνο αρματολοί των Βρυξελλών και της νέας Υψηλής Πύλης.
Υπάρχει ακόμη ικανός πολιτικός χρόνος για μια ραγδαία αλλαγή πολιτικής, ριζοσπαστικοποίησης, τιμωρίας των ενόχων και επανελληνισμού των πάντων στο κράτος. Μόνον αυτά θα δώσουν νομιμοποίηση στις πολιτικές και θα διασώσουν την ελευθερία μας, προϋπόθεση της αληθούς ευημερίας ενός λαού, που ζει σε μια χώρα, κι όχι ενός πληθυσμού, που απλώς ψωμοζεί σε κάποιον χώρο, ο οποίος τυχαίνει να λέγεται Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου