Τηρώντας τις δεσμεύσεις μας για την ελεύθερη πρόσβαση στο ιστολόγιο, δημοσιεύουμε ένα κείμενο του Ιατρού και συγγραφέα Σάββα Γρηγοριάδη, με μια πραγματικά διαφορετική προσέγγιση και σε αντίθεση με τα χιλιοειπωμένα και ανούσια που συνήθως ακούμε, σχετικά με το τεράστιο πρόβλημα των ναρκωτικών που ενδημεί στην περιοχή μας.
Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης
Ναρκωτικά
Το προηγούμενο βράδυ αποφάσισα να χαλαρώσω λίγο από το άγχος της καθημερινότητας και το στρες της συγγραφής και να βγω μία βόλτα με τους φίλους μου. Η επιλογή της παρέας ήταν ο πλέον παραδοσιακός ελληνικός τρόπος διασκέδασης, φαγητό, λίγο κρασί, μπόλικη συζήτηση σε κάθε θέμα, οριστικό ή αόριστο. Θα ήταν μία τέλεια βραδιά, όπως αποκαλούνται οι ήρεμες διασκεδάσεις στα ΒιΠερ, αν, μέσα από το τζάμι της ταβέρνας, δεν έβλεπα κάτι που με σόκαρε. Ένας άντρας σε φανερά κακή φυσική κατάσταση, πιθανόν ζαλισμένος, που με βία στεκόταν όρθιος, αντάλλασσε χέρι με χέρι κάτι που δεν μπόρεσα να διακρίνω, αλλά που μπορώ να υποθέσω τι, πιθανόν, να ήταν, με μία κοπέλα, σε φανερή κατάσταση απίσχνανσης και αδυναμίας. Δεν κρύβονταν, η ανταλλαγή δεν έγινε κρυφά και, σαν μία ανώτερη δύναμη να ήθελε να τονίσει το συμβολισμό, ένας πιτσιρίκος περνούσε εκείνη την στιγμή από δίπλα τους, έριξε ένα βλέμμα και συνέχισε τον δρόμο του. Τα μέλη της παρέας, με τους οποίους καθόμουν, όταν έθιξα το ζήτημα, κούνησαν με μία συγκατάβαση τα κεφάλια τους. Ο ένας μου εκμυστηρεύτηκε ότι η κοπέλα, χρόνια πριν, για να τονίσω την σχετικότητα του χρόνου, πριν αιώνες, ήταν συμμαθήτρια του γιου του και θεωρούταν ένα καλό και πολύ όμορφο κορίτσι. Όλοι ήταν σε όλους γνωστοί και η πράξη δεν έκρυβε κάτι μυστήριο. Εκείνη τη στιγμή, το άρθρο που διαβάζεις αγαπητέ αναγνώστη, είχε αρχίσει να γράφεται.
Έχω βαρεθεί τα δακρύβρεχτα σχόλια, τις εισηγήσεις πάνω στη “μάστιγα των ναρκωτικών”, τα πολύπλοκα σχέδια για απεξάρτηση των χρηστών, μέχρι και την πρόσφατη ξενόφερτη λογική της διαφοροποίησης μεταξύ “σκληρών” και “μαλακών” ναρκωτικών. Ζηλέψαμε την Ολλανδία και θέλουμε να ιδρύσουμε νόμιμους χασισοτεκέδες και εδώ, αλλά όλοι συμφωνούν ότι το νικοτινικό τσιγάρο θα απαγορεύεται εκεί μέσα, “γιατί κάνει κακό”, μέσα σε μία παράνοια. Όποιος θέλει να συνεχίσει να διαβάζει το άρθρο είναι απαραίτητο να κάνει μία παραδοχή κατ' αρχάς στον εαυτό του. “Κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά”, με μόνη μία εξαίρεση, “Εκτός αν στο στενό του περιβάλλον εισέλθει το πρόβλημα”.
Τα ναρκωτικά είναι ένα τεράστιο εμπόριο, που αποφέρει τόνους (κυριολεκτικά τόνους) ζεστού ρευστού, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με χιλιάδες τρόπους, προκειμένου να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη συνέχεια αυτού του εμπορίου. Για όποιον θέλει να ενημερωθεί πάνω στο περίπου τι συμφέροντα εξαρτιούνται από αυτό το εμπόριο και τι πολιτικές, διπλωματικές, οικονομικές κ.λπ προεκτάσεις υπάρχουν, ας διαβάσει το συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό συνάμα άρθρο: Kossova – Το κράτος-μαφία (http://ethnologic.blogspot.com/2010/04/kossova.html).
Επιπλέον το κυριότερο πλεονέκτημα του είναι ότι είναι αυτοτροφοδοτούμενο. Τα όρια μεταξύ εμπόρων και πελατών, θυτών και θυμάτων είναι πολύ ασαφή. Στα παιδιά δεν πουλούν ναρκωτικά οι μεγαλέμποροι (ο στοχευμένος κακός) ή δεν γίνεται μία διαφημιστική καμπάνια από την τηλεόραση για να τα προσελκύσουν, αλλά ο απελπισμένος χρήστης θα κάνει τα πάντα για να τα εισάγει στην αγορά, προκειμένου να ανέβει λίγο παραπάνω στην ιεραρχία και να εξασφαλίζει την δόση του πιο άνετα.
Δεν σκοπεύω σε αυτό το άρθρο, ένα πρόβλημα που ταλανίζει την παγκόσμια κοινότητα να ισχυριστώ ότι θα το λύσω, ούτε να αρχίσω ευχολόγια και παραινέσεις. Εμένα με απασχολεί τι κάνουμε εμείς ως κοινότητα και τοπική κοινωνία για αυτό το πρόβλημα. Για πολύ καιρό το κρύψαμε κάτω από το χαλί και πλέον σκοντάφτουμε στο βουναλάκι που έχει σχηματιστεί.
Ας αρχίσουμε με κάτι βασικό. Αστυνόμευση. Ωραίο είναι να πολεμάμε την ρίζα του κακού, αλλά πριν μπούμε σε βασικές αλλαγές των κοινωνικών δομών, μήπως να κοιτάξουμε κάτι πιο επιφανειακό; Που είναι η Αστυνομία και τι κάνει γι' αυτό το ζήτημα; Γνωρίζει τι γίνεται και τι συμβαίνει φανερά στους δρόμους; Αν όχι, πέρα από μία εμφανή και υψηλού βαθμού μυωπία, ας μπούμε στη διαδικασία να τους ενημερώσουμε. Αν ναι, ας μας ζητήσει την πολιτική και κοινωνική στήριξη, και όλοι μαζί ας πολεμήσουμε το κακό. Αν θέλει, αλλά μπαίνουν άλλου είδους εμπόδια, ας μας τα αναλύσει και ας ζητήσει βοήθεια. Είμαστε εδώ γι' αυτούς και αυτοί για εμάς. Έχουν τελειώσει οι εποχές που οι αστυνόμοι ήταν οι σκύλοι που φύλασσαν το κοπάδι με τα πρόβατα. Οι αστυνόμοι είναι παιδιά μέσα από τα σπλάγχνα της κοινωνίας μας, είναι οι γιοι και οι κόρες μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι και γνωστοί μας, που μπήκαν στην αστυνομία για να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο. Αλλά έχουν την εξουσία και την δύναμη και κυρίως, πάνω από όλα, έχουν το καθήκον να δράσουν. Αρκεί να γνωρίζουν ότι πίσω από την προσπάθεια για την διαφύλαξη της έννομης τάξης, είμαστε μαζί τους και τους στηρίζουμε. Δεν ψάχνουμε αφορμή για να τους μετατρέψουμε σε αποδιοπομπαίους τράγους ή σε στόχους για τα αντιεξουσιαστικά κόμπλεξ που μπορεί να έχουμε.
Αν η αστυνομία δεν έχει το προσωπικό ή την θέληση ή χρειάζεται βοήθεια, ο Δήμος διαθέτει ένα όπλο στα χέρια του για να πολεμήσει τον εχθρό. Την Δημοτική Αστυνομία. Καταφέραμε έναν από τους βασικούς άξονες της τοπικής ασφάλειας και αυτοδιαχείρισης, ένα από τα κύρια όπλα που διαθέτει η δημοτική αρχή στα χέρια της, να το μετατρέψουμε σε ένα ρουσφετολογικό πανηγύρι. Ένα σκουριασμένο και ελαττωματικό όπλο, αν διορθωθεί μπορεί να αποτελέσει πανίσχυρο εργαλείο. Δεν είμαι αιθεροβάμονας, δεν θα μετατραπεί η Δημοτική Αστυνομία, σε μία επίλεκτη δύναμη εν μία νυκτί. Γνωρίζω ότι το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να λειτουργήσει είναι πολύ περιορισμένο. Αλλά δεν μπορεί να βοηθήσει στον τομέα της πληροφόρησης; Δεν μπορεί να εξασφαλίσει απλώς με την παρουσία της, μία οπτική εικόνα ασφάλειας;
Αν το δούμε το θέμα βαθύτερα, πέρα από την ασφάλεια και την κρατική δύναμη, πρέπει να δούμε και τις δικές μας ευθύνες ως τοπική κοινωνία. Να αναρωτηθούμε για το πως φερόμαστε σε αυτά τα παραστρατημένα παιδιά. Μήπως τα οδηγήσαμε στην εκ των πραγμάτων περιθωριοποίηση; Τι εναλλακτικές οδούς τους έχουμε προσφέρει; Είναι δικά μας παιδιά, είναι πόροι της τοπικής οικονομίας, αν θέλουμε να το δούμε και πραγματιστικά το ζήτημα. Δεν είναι ώρα να τους βοηθήσουμε και να κάνουμε τα πάντα για να επανενταχθούν στην τοπική μας κοινότητα;
Μεγάλα λόγια, θα εκφράσει ο δύσπιστος αναγνώστης. Σήκωσε το χαλί, θα του απαντήσω. Δες από κάτω τα σκουπίδια που μαζεύτηκαν. Βγάλε το κεφάλι από την τρύπα, δεν σε κάνει περισσότερο ασφαλή το να μην βλέπεις το πρόβλημα. Ξεχάσαμε συμπολίτες μας, κάτι βασικό, ίσως το πιο βασικό παράγοντα και άξονα της τοπικής κοινωνίας. Τους νέους.
Αντιμετωπίζουμε δύο φοβερά φαινόμενα, που αν δεν τα προσέξουμε θα οδηγηθούμε σε αυτοκαταστροφή. Την διαρροή εγκεφάλων, οι καλύτεροι, οι άριστοι, οι πιο πετυχημένοι νέοι μας, φεύγουν από τον τόπο μας γιατί βλέπουν ότι υπάρχει ελάχιστη προοπτική για ανάπτυξη, και την συμπεριφορά μας απέναντι σε αυτούς που ενάντια σε κάθε λογική, αποφασίζουν να παραμείνουν. Αυτούς που μένουν, τους περιθωριοποιούμε καθημερινά. Δημιουργούμε μία γενιά προλετάριων, που τους χρεώσαμε, τους αφήσαμε αγράμματους και οργισμένους, και τους πετάξαμε κάποιο ψίχουλο για να μπορέσουν να επιβιώσουν είτε λέγεται stage είτε λέγεται ελαστικό ωράριο.
Όπως λέει ο Σαίξπηρ στον “Έμπορο της Βενετίας” : “If you prick us, do we not bleed? if you tickle us, do we not laugh? if you poison us, do we not die? and if you wrong us, shall we not revenge?” Σε ελεύθερη μετάφραση πάει κάπως έτσι, μην το διαβάσετε, ακούστε το με την καρδιά σας: “Αν μας καρφώσεις, δεν θα ματώσουμε; Αν μας γαργαλήσεις, δεν θα γελάσουμε; Αν μας δηλητηριάσεις, δεν θα πεθάνουμε; Και αν μας αδικήσεις, δεν θα εκδικηθούμε;”
Η εκδίκηση των νέων μας έχει αρχίσει εδώ και χρόνια. Πρώτα θα καταστρέψουν τους εαυτούς τους, αλλά μετά η οργή τους θα στραφεί αλλού.
Οι συνέπειες όμως, φοβάμαι ότι θα είναι ανυπολόγιστες.
Σάββας Γρηγοριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου