Για τις "Σπίθες"

ΕΠΙΒΑΤΕΣ, ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ Η ΕΠΙΒΗΤΟΡΕΣ;

(Ανοιχτή επιστολή στον Μίκη Θεοδωράκη και την Συμβουλευτική)

"Στην ευρεία έννοιά του ο μακιαβελισμός προσέλαβε διαφορετικό αμοραλιστικό και δημώδες περιεχόμενο, σύμφωνα με το οποίο επιτρέπεται η άρση κάθε ηθικού φραγμού, μηχανορραφία και η δολοπλοκία για την επίτευξη προσωπικών στόχων, ακόμα και άνομων, στα πλαίσια των ρυθμιστικών κανόνων μιας κοινωνικής ομάδας ή οποιασδήποτε μορφής κοινότητας."

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82 (από την wikipedia)

Μαζί με τις χιλιάδες ενεργά μέλη και φίλους της Σπίθας σε όλη την Ελλάδα παρακολουθούμε με έκπληξη και οδύνη την «κρίση» που προκάλεσαν και συντηρούν (με καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό τρόπο) οι προσωπικές στρατηγικές και η εξουσιαστική μανία για τον έλεγχο του κινήματος, πριν αυτό καν αποκτήσει πολιτική υπόσταση. Οι παλινωδίες της συζήτησης για την οργανωτική μορφή δεν ήταν παρά η έκφραση της σπουδής των εραστών της μικροεξουσίας, αυτών που ζουν σε έναν κόσμο διαρκούς παλατιανής ραδιουργίας. Οι χαρακτηρισμοί της «αντιπαράθεσης», οι στάσεις του τύπου «φεύγω γιατί δεν έγινε το δικό μου», η ευκολία της χρήσης όρων όπως «παρακράτος», «φασισμός», «εκκόλαψη μελανοχιτώνων» κοσμούν την επίσημη ιστοσελίδα του κινήματος προσφέροντας απεριόριστο υλικό και επιχειρήματα στους άσπονδους φίλους και εχθρούς.

Όλοι όσοι απεργάζονται την δυσφήμιση και την καταστροφή των ελπίδων που γέννησε η Σπίθα δεν χρειάζεται να αντλήσουν από κάπου αλλού την τεκμηρίωση της συκοφαντικής τους υπονόμευσης, όσα χρειάζονται τους διατίθενται απλόχερα από «επώνυμα στελέχη» του κινήματος. Δυστυχώς δεν αρκεί να δηλώσεις «απεταξάμην» του ύφους και ήθους του πολιτικού κατεστημένου που οδήγησε την πατρίδα μας στην εκπόρνευση, δεν αρκεί να ευαγγελίζεσαι απλά το καινούργιο, χρειάζεται να αποτινάξεις στην πράξη αυτές τις στάσεις και συμπεριφορές. Και από ότι αποδεικνύεται κάποια «στελέχη» που ανέδειξαν σε πεμπτουσία της πολιτικής τους συμβολής την θεοποίηση της φιγούρας του Μίκη Θεοδωράκη, την αυλοκολακεία και βέβαια την κατοχή των ηλεκτρονικών κωδικών ελέγχου της επικοινωνίας, δεν το έπραξαν.

Υπήρξαν δύο διακριτές από ιδεολογική αφετηρία αλλά συγκλίνουσες ως προς το αποτέλεσμα και τις συνέπειες προσωπικές στρατηγικές:

Η μία αυτή του συγκεντρωτισμού / κονιορτοποίησης της βάσης του κινήματος, που αναδείκνυε ως ρυθμιστή τον διαχειριστή της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης» και υποβάθμιζε την πολιτική διεργασία σε μια σούπα συζήτησης μπλόγκ και ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων. Ήταν η πρόταση του κυρίου Δημητροκάλη.

Η δεύτερη ήταν μια παραδοσιακή συνταγή των πιο λαμπρών παραδόσεων της αριστεράς του πληκτρολόγιου. Ανάδειξη συντονιστικών οργάνων πριν υπάρξει δράση για να συντονιστεί, δημιουργία οργάνων παραγωγής πολιτικού λόγου ο οποίος αφαιρείται από την βάση. Ήταν η πρόταση που αναρτήθηκε ανώνυμα και που η αποκαθήλωση της προκάλεσε την μήνη των κυρίων Καζάκη - Ληναίου.

 

Το ζήτημα δεν είναι βέβαια ότι αντιπαρατίθενται απόψεις και θέσεις, το ζήτημα είναι η επιλογή του οργανωτικού ως βασικό πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, που ανάλωνε μια ενέργεια που έπρεπε να διοχετευτεί προς την κοινωνία, ώστε η Σπίθα να υπάρξει ως κίνημα κι όχι μόνο ως εξαγγελία και προσδοκία. Και βέβαια η ποιότητα της αντιπαράθεσης και η αδιαφορία για την φθορά που προκαλούν στην δημόσια εικόνα της Σπίθας, υπήρξε αποκαλυπτική για τις πραγματικές στοχεύσεις των δύο μονομάχων. Αυτό που τους ένοιαζε ήταν ο έλεγχος, άσχετα αν ο έλεγχος θα είχε ως αποτέλεσμα να μικραίνουν την Σπίθα στα δικά τους μέτρα.

Συναγωνιστές, η πρόκληση είναι μπροστά μας: Ή θα επιλέξουμε να ενταθούμε στα «στρατόπεδα» που στήνουν εντός και εκτός Σπίθας αυτοί οι κύριοι, ή θα τους αφήσουμε πίσω συνεχίζοντας να αναπτύσσουμε το εγχείρημα ώστε να εξελιχθεί σε κίνημα. Η κατάσταση της οπαδοποίησης των τοπικών Σπιθών και οι δημόσιες παρεμβάσεις τους σε ένα πεδίο ναρκοθετημένο από τις λογικές των λαθρεπιβατών και των επιβητόρων, είναι η παγίδα την οποία πρέπει να αποφύγουμε, αν θέλουμε να τιμήσουμε τους λόγους που μας έκαναν να συνταχθούμε με το εγχείρημα. Ας πάρουν αυτοί τον δρόμο τους για να χαράξουμε κι εμείς τον δικό μας. Στο κάτω - κάτω όπως λέει κι ο 'Ύμνος στην Ελευθερία: «αν μισιούνται ανάμεσα τους δεν τους πρέπει ελευθεριά».

Αυτή την στιγμή, στιγμή κρίσης που ήρθε πολύ πρόωρα, οι ενεργοί πολίτες, οι τοπικές σπίθες, η Συμβουλευτική αλλά και ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης προσωπικά, έχουμε την βαριά ευθύνη να προστατέψουμε από τους μακιαβελικούς του παλιού κόσμου, όχι μόνο τον αγώνα και τον δρόμο που έχουμε ήδη διανύσει, αλλά και τις προσδοκίες που έχουμε δημιουργήσει, τον δρόμο του αύριο.

Θεσσαλονίκη 12 Απρίλη 2011

Θανάσης Τζιούμπας,
μέλος της 1ης Σπίθας Κέντρου Θεσσαλονίκης