Φυσικό αέριο και εξωτερική πολιτική

Φυσικό αέριο και εξωτερική πολιτική
Ισραήλ, Αραβικός κόσμος, γεωπολιτική και «εθνικό συμφέρον» 

Του Βαγγέλη Πισσία 

Η μεγάλη κρίση διέλυσε το όνειρο μετατρέποντάς το σε χίμαιρα. Απέδειξε πως το αντιπαραγωγικό μοντέλο οικονομικής μεγέθυνσης –και όχι ανάπτυξης–­­ των τελευταίων δεκαετιών δεν έφερε την ευτυχία, αντίθετα ξεθεμελίωσε την όποια προϋπάρχουσα οικονομική βάση και κοινωνική δομή, εδραιώνοντας ταυτόχρονα νέα ήθη και πρότυπα, αεριτζίδικες δραστηριότητες και επίπλαστες συμπεριφορές. Η «πραγματική οικονομία» ηττήθηκε από έναν ιδιότυπο εγχώριο καζινο-καπιταλισμό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Συνάμα, η εκσυγχρονιστική επαγγελία αποτελεί το ιδεολογικό περίβλημα μιας νέας κοινωνικής διαστρωμάτωσης και της συνακόλουθης με αυτήν υποκριτικής και ανήθικης νοοτροπίας.

Οικονομική κρίση και εξωτερική πολιτική
Το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται την οικονομική κρίση και την κρίση στις διεθνείς σχέσεις με τον ίδιο τρόπο.
 Την πρώτη την διαχειρίζεται πρωταρχικά ως κρίση «ροών», δηλαδή κρίση χρέους, κρίση δημοσιονομική, χρηματοπιστωτική και όχι ως κρίση δομική του εγχώριου συστήματος παραγωγής [υπανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων – αποτελμάτωση του κυρίαρχου μοντέλου κοινωνικών/παραγωγικών σχέσεων– απαξίωση των εργασιακών σχέσεων]. Δεν την αντιλαμβάνεται ως κρίση οργανικής ένταξης της χώρας –με όρους πραγματικής οικονομίας– στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά με όρους οικονομίας «ευκαιριών».
Την δεύτερη την διαχειρίζεται στην εξαιρετικά ρευστή επιφάνεια που διαμορφώνουν εφήμεροι-συγκυριακοί τοπικοί και περιφερειακοί ανταγωνισμοί, εγκλωβίζεται σε τυφλές κινήσεις απλοϊκής ανακλαστικής ταχτικής, χωρίς σχέδιο, χωρίς καν ατζέντα. Πορεύεται, σύμφωνα με φρούδες υποσχέσεις και υποδείξεις ξένων παραγόντων, ανιστόρητα, καιροσκοπικά και πρόσφατα –εις επίρρωση της κενότητας της στρατηγικής της– μυθοπλαστικά, ρίχνοντας ζαριές.

Εσωτερικό μέτωπο, γεωπολιτικές σταθερές και μεταβλητές
Διαχείριση κρίσεως και στα δύο πεδία, της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων, δεν νομιμοποιείται χωρίς υποστηρικτική κοινωνική βάση και χωρίς δικαιακές-πολιτικές αρχές, που από κοινού διαμορφώνουν τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό μέτωπο. Για τον λόγο αυτό δεν νοείται αντιμετώπιση της παρούσας γενικής κρίσης χωρίς διεθνείς υποστηριχτές και χωρίς συνεργασίες. Όμως, άλλο η αναζήτηση υποστήριξης ή συνεργασιών κι άλλο η αναζήτηση προστατών ή μεσαζόντων.  Στη πρώτη περίπτωση προέχει η κοινωνικό-οικονομική δομή, το γεωπολιτικό πλαίσιο, καθώς και τα εργαλεία-μοχλοί της διαπραγμάτευσης. Διακρίνονται τα σταθερά –μεσομακροπρόθεσμα– συμφέροντα από τα βραχυπρόθεσμα και η προσέγγιση είναι ολιστική. Η στρατηγική χαράσσεται με επίγνωση των τάσεων που προβάλλονται στον γεωοικονομικό χάρτη, όπου οι αναδυόμενες χώρες, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Δ.Ν.Τ., θα αυξήσουν έως το 2050 την συμμετοχή τους στο παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν από 27% σε 49%, οι Η.Π.Α. θα υποχωρήσουν απ’ το 22% στο 11% και η γηραιά ήπειρος, η Ευρώπη, απ’ το 19% στο 7%... Με ό,τι οι αριθμοί αυτοί συνεπάγονται.
Στη δεύτερη περίπτωση προέχουν οι διεθνείς λέσχες, το λόμπινγκ, οι δημόσιες σχέσεις –με ζεϊμπεκιές ή κουμπαριές αδιάφορο–, η καλή διαγωγή και η προπαγάνδα. Δεν υπάρχουν σταθεροί φίλοι, χώρες και λαοί, υπάρχουν μόνο εφήμερες συμμαχίες, η προσέγγιση των προβλημάτων είναι απλοϊκά αιτιοκρατική: «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Στη περίπτωση αυτή, την υποτίθεται τεχνοκρατική - ορθολογική, δεν υπάρχει αναλυτική σκέψη, υπάρχει –επιεικώς– ρηχός εμπειρισμός και «ολίγη» από θεωρία παιγνίων. Φυσική της συνεπαγωγή, η υπηρετική συμπεριφορά έναντι της αμφιβόλου συνοχής και μηδενικής αλληλεγγύης Δυτικής Συμμαχίας, η αφειδώλευτη παροχή σε αυτήν «διευκολύνσεων» σε κάθε διεθνή στρατιωτική ή παραστρατιωτική εμπλοκή, η σχέση εντελλόμενου προς εντολέα έναντι των τροϊκανών. Συνάμα, η προοπτική αλλαγής της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και η περιθωριοποίηση της Ελλάδας στο νέο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι την σπρώχνει [οι καλοθελητές σπεύδουν…] σε εγκλωβισμό στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και στην σταδιακή μετατροπή της σε ισραηλινή ενδοχώρα.
Από την άλλη μεριά, αποστάσεις, μεγαλύτερες από ποτέ, από την Ρωσία, την Κίνα, τις περισσότερες από τις υπόλοιπες αναδυόμενες χώρες, πολιτική αποδυνάμωση στα Βαλκάνια, εκθεμελίωση παραδοσιακών σχέσεων ιστορικού βάθους με τους αραβικούς λαούς, υιοθέτηση ισλαμοφοβικών συνδρόμων.

Ιστορική παράδοση και τακτικισμός
Οι διαπιστώσεις αυτές δεν είναι αφοριστικές, ούτε καν «ιδεολογικές».
Πώς αλλιώς, όμως, να εξηγηθεί η προϊούσα καταστροφή των σχέσεων με τον αραβικό κόσμο, σχέσεων που δημιούργησε ο εκεί ελληνισμός, με εξαιρετικό παράδειγμα το παροικιακό φαινόμενο της Αιγύπτου, όπου σε δύσκολες για την φιλόξενη αυτή χώρα καιρούς (πολεμική επέμβαση Άγγλο-Γάλλο-Ισραηλινών του 1956) εκατοντάδες Έλληνες-Αιγυπτιώτες κατατάχτηκαν στον αιγυπτιακό στρατό για να υπερασπιστούν το έδαφός της. Την ίδια στιγμή που οι Έλληνες πιλότοι του καναλιού του Σουέζ ήταν οι μόνοι από τους ξένους πιλότους που τίμησαν την επιλογή και το θάρρος αυτής της χώρας να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της.
Πώς θα μπορούσαν να εξηγήσουν την εκθεμελίωση αυτών των σχέσεων αυτοί που τώρα υλοποιούν την απόφαση μετατροπής της Ελλάδας –και της Κύπρου– σε ισραηλινό προτεκτοράτο; Έχουν άραγε εικόνα του αιγυπτιακού, του αραβο-ισλαμικού πολύ κοντινού μέλλοντος; Γνωρίζουν τον πολύπλοκο, αντιφατικό, πράγματι ιδιότροπα πολιτισμένο αυτόν κόσμο; Μπορούν να διακρίνουν στους κόλπους του ισχυρά ρεύματα, έως και απελευθερωτικά-εκσυγχρονιστικά [ουσιαστικά και όχι επίπλαστα], που αναδύθηκαν παρακάμπτοντας έστω [γιατί όχι άλλωστε] την ευρωπαϊκή νεωτερικότητα μέσα από δικές τους γηγενείς διαδρομές; Γνωρίζουν την σημασία της αυριανής Αιγύπτου ή την δυναμική του παρόντος –και προπαντός του αυριανού– αραβο-ισλαμικού όλου (παρά τις εσωτερικές του τριβές και αντιθέσεις) στον ευρύτερο περιφερειακό συσχετισμό, όπου περιλαμβάνονται η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Τουρκία και οι Βαλκανικές χώρες; Γνωρίζουν, τέλος, ότι η αραβο-ισλαμική αντίθεση προς το Ισραήλ, που απορρέει από την μόνιμα επιθετική και υβριστική πολιτική του, αποτελεί δομικό στοιχείο του Μέσο-ανατολικού γεωπολιτικού συστήματος;
Κι αν δεν ενδιαφέρονται για το ήθος στις διεθνείς σχέσεις, κι αν εξαιρούν, από τους όποιους υπολογισμούς τους, τους δεσμούς ανάμεσα σε ιστορικά αδελφωμένους λαούς, κι αν ασκούν διεθνή πολιτική με μοναδικό γνώμονα τον συσχετισμό ισχύος, άραγε, το σημερινό Ισραήλ, το πριν λίγα χρόνια [2006] οικτρά ταπεινωμένο στον μικρό Λίβανο, το κατατάσσουν στις χώρες της περιφέρειας που αυξάνουν την ισχύ τους ή στις χώρες που με την φιλοπόλεμη και αποσταθεροποιητική πολιτική τους σταθερά την απομειώνουν; Πιστεύουν πράγματι ότι αυτό το Ισραήλ θα διακινδυνεύσει την περιφερειακή υπόστασή του για το «χατίρι» της Ελλάδας, αν κάποιο θερμό ελληνοτουρκικό επεισόδιο επισυμβεί; Πιστεύουν τέλος ότι, έστω μετά την θητεία των απαξιωμένων Νετανιάχου-Λίμπερμαν, δεν θα υπάρξει πλαίσιο επαναπροσέγγισης Ισραήλ - Τουρκίας;
Ας τα παραμερίσουμε όμως προς στιγμήν όλα αυτά κι ας εξετάσουμε τα πραγματικά δεδομένα της νέας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που προσφέρεται στον ελληνικό λαό με νέο υλικό-οικονομικό και φαντασιακό περίβλημα, υποσχόμενη ένα νέο όνειρο, μια νέα επαγγελία κι ένα νέο «προστάτη».

Υδρογονάνθρακες, εκτιμήσεις ή ψευδαισθήσεις;
Πριν μιλήσει κανείς για την αξιοποίηση ενός φυσικού πόρου, για τα οφέλη που θα προκύψουν από αυτήν, για την πιθανότητα αυτή τη χώρα να την σώσει εν τέλει όχι ο λαός της αλλά ένας από μηχανής θεός, εύκολα και ξαφνικά, μεταμορφώνοντας την, ίσως, σε νέο Κατάρ, σκόπιμο είναι να αναζητήσει τις πληροφορίες εκείνες που μπορούν να τεκμηριώσουν, κάπως έστω, τις προβλέψεις για τα «καλά νέα»…
Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μαίρυλαντ των ΗΠΑ κ. Θ. Καρυώτης αναφέρθηκε πρόσφατα  στις «τεράστιες ποσότητες που θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να βοηθήσουν την Ελλάδα όχι μόνο να ξεπεράσει τη βαθειά της οικονομική κρίση αλλά και να πάρει τέτοια ανάσα που θα την τοποθετούσε στην ομάδα των G20».

Η δημιουργία του Θεού!

Η δημιουργία του Θεού!

Λέγεται ότι, όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, αποφάσισε να δώσει στους ανθρώπους από δύο αρετές, ώστε να περάσουν καλά. Έτσι έκανε: - τους Γερμανούς μεθοδικούς και να σέβονται τους νόμους· - τους Εγγλέζους επίμονους και μελετηρούς· - τους Γιαπωνέζους εργατικούς και υπομονετικούς· - τους Γάλλους καλλιεργημένους και εκλεπτυσμένους· - τους Ισπανούς εύθυμους και φιλόξενους. Όταν έφτασε και στους Έλληνες, στράφηκε στον άγγελο που κρατούσε σημειώσεις και του είπε: «Οι Έλληνες θα είναι έξυπνοι, τίμιοι και ΠΑΣΟΚ». Μόλις τέλειωσε τη δημιουργία, ο άγγελος του είπε: «Κύριε, σε όλους τους λαούς δώσατε δύο αρετές και στους Έλληνες τρεις. Έτσι θα υπερισχύσουν όλων των άλλων». «Να πάρει! Έχεις δίκιο! Μόνο που δεν μπορώ να τις αφαιρέσω! Ας έχουν οι Έλληνες τρεις αρετές». «Όμως, κάθε Έλληνας δεν θα μπορεί να έχει πάνω από δύο συγχρόνως». Έτσι Ο Έλληνας που είναι ΠΑΣΟΚ και τίμιος δεν μπορεί να είναι έξυπνος. Εκείνος που είναι έξυπνος και ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι τίμιος. Κι εκείνος που είναι έξυπνος και τίμιος δεν μπορεί να είναι ΠΑΣΟΚ. ΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΣΟΥ. ΕΤΣΙ, ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΑΔΑ Ή ΤΗΝ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ. ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΕ 5', ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Τα 15 λάθη της ανακύκλωσης

Τα 15 λάθη της ανακύκλωσης

Επειδή η οικολογία δεν είναι ...πολιτική επιλογή,

αλλά συνειδητή πράξη ζωής

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι στον μπλε κάδο μπαίνουν αλουμινένιες, τσίγκινες, πλαστικές, γυάλινες και χάρτινες συσκευασίες. Τι γίνεται όμως όταν το γυαλί είναι σπασμένο ή το χαρτί λερωμένο; Διαβάστε τι δεν κάνουμε σωστά όταν ρίχνουμε τα σκουπίδια μας στους μπλε κάδους.
Καθώς η ανακύκλωση οικιακών αποβλήτων κάνει σημαντικά βήματα και όλο και περισσότεροι επιθυμούν να συμμετάσχουν στην προσπάθεια να μειωθεί ο όγκος των σκουπιδιών, είναι πολύ σημαντικό να αποφεύγονται ορισμένα λάθη, που ενδέχεται, αντί να λύσουν, να δημιουργήσουν προβλήματα. Εμείς συγκεντρώσαμε 15 «περίεργα υλικά» που φαίνονται κατάλληλα για ανακύκλωση, αλλά δεν είναι.

1. Σπασμένα γυαλιά. Οι γυάλινες συσκευασίες ανακυκλώνονται, αλλά τα σπασμένα γυαλιά όχι. Ο λόγος είναι ότι, καθώς η διαλογή στα κέντρα γίνεται συνήθως με τα χέρια, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος τραυματισμού των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι, αν σπάσει ένα ποτήρι ή ένα μπουκάλι, δεν το πετάμε στους μπλε κάδους, αλλά στους κοινούς.
2. Κουτιά από πίτσα, συσκευασίες έτοιμου φαγητού. Τα κουτιά της πίτσας είναι από χαρτόνι, οπότε μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι είναι ανακυκλώσιμα. Οταν τα πετάμε όμως είναι γεμάτα λάδια και λίπη. Μάλιστα, όσο κι αν προσπαθήσουμε να τα καθαρίσουμε, αυτό δεν γίνεται ολοκληρωτικά, καθώς πάντα μένουν υπολείμματα, ενώ και το ίδιο το χαρτόνι μοιάζει να έχει «ποτίσει». Επομένως, όχι μόνο δεν ανακυκλώνονται, αλλά δημιουργούν πρόβλημα στη διαδικασία διαχωρισμού (διαμορφώνεται μια λερωμένη μάζα). Το ίδιο κάνουμε και τις συσκευασίες έτοιμου φαγητού.
3. Σακούλες βιοδιασπώμενες ή φωτοδιασπώμενες. Μοιάζουν με τις απλές πλαστικές σακούλες, αλλά δεν είναι ίδιες. Ενώ οι απλές πλαστικές σακούλες μπορούν να ανακυκλωθούν και να γίνουν πλαστικό φιλμ, οι βιοδιασπώμενες ή φωτοδιασπώμενες, που διατίθενται κυρίως από τα σούπερ μάρκετ, έχουν ημερομηνία λήξης και από ένα σημείο και μετά αρχίζουν να αποσυντίθενται. Επομένως, δεν ανακυκλώνονται. Επίσης, υπάρχει περίπτωση η διαδικασία αποσύνθεσής τους να ξεκινήσει ενώ βρίσκονται στους μπλε κάδους ή στο κέντρο διαλογής της ανακύκλωσης, δημιουργώντας πολλά μικροσκοπικά κομματάκια, που συμβάλλουν στη δημιουργία ενός πολτού σκουπιδιών, ο οποίος δυσχεραίνει την ανακύκλωση.
4. Κομματάκια χαρτί. Το σύστημα των μπλε κάδων δεν μπορεί να διαχειριστεί κομμάτια χαρτιού, που είναι μικρότερα από μια σελίδα μεγέθους Α4. Αυτό σημαίνει ότι σχισμένες σελίδες, εισιτήρια και άλλα χαρτάκια δεν πρέπει να ρίχνονται στους μπλε κάδους, γιατί δημιουργούν ένα χάρτινο κατακάθι που κάνει την όλη διαδικασία πιο χρονοβόρο.
5. Βρεγμένο ή λερωμένο χαρτί. Λερωμένες χαρτοπετσέτες ή κομμάτια λαδωμένου χαρτιού όχι μόνο δεν ανακυκλώνονται, αλλά αχρηστεύουν και τα υπόλοιπα ανακυκλώσιμα υλικά. Ακατάλληλο για ανακύκλωση είναι και το βρεγμένο χαρτί, ακόμη κι όταν στεγνώσει, γιατί οι ίνες του χαρτιού «μαζεύουν» όταν βρέχονται. Στους μπλε κάδους καλό είναι να μη ρίχνουμε χαρτί κουζίνας και χαρτί υγείας, ακόμα κι αν ειναι καθαρά.
6. Υλικά από πηλό. Αρκετά είδη καθημερινής χρήσης είναι κεραμικά, δηλαδή προέρχονται από ψημένο πηλό, όπως οι παλιές κούπες του καφέ, τις οποίες αντικαθιστούμε. Δεν πρέπει όμως να πεταχτούν στον μπλε κάδο, γιατί η ανακύκλωσή τους δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
7. Αφρολέξ και φελιζόλ. Και τα δύο είναι ιδιαίτερα εύφλεκτα υλικά, καθώς μπορούν να πάρουν φωτιά σε οποιοδήποτε στάδιο της πορείας της ανακύκλωσης. Συνεπώς, η ρίψη τους στους μπλε κάδους δημιουργεί προβλήματα.
8. Συσκευασίες τοξικών υλικών. Πλαστικές ή μεταλλικές συσκευασίες, που περιείχαν ορυκτέλαια, αντιψυκτικά, εντομοκτόνα κ.ά., δεν πρέπει με τίποτα να ρίχνονται στους μπλε κάδους, γιατί τα κατάλοιπα των τοξικών δύσκολα απομακρύνονται.
9. Δισκάκια CD, DVD και βιντεοκασέτες. Παρότι κατασκευάζονται κατά κύριο λόγο από αλουμίνιο, τα ψηφιακά δισκάκια ή οι παλιές μας βιντεοκασέτες περιέχουν πολλές προσμείξεις, καθιστώντας αδύνατη την άμεση ανακύκλωσή τους. Το ίδιο ισχύει και για τις βιντεοκασέτες (όσες έχουν απομείνει), καθότι, εκτός από το πλαστικό περίβλημα, περιέχουν και την ταινία, η οποία δεν ανακυκλώνεται. Αν θέλουμε να τα ανακυκλώσουμε, θα πρέπει να τα στείλουμε στην Ανακύκλωση Α.Ε., Βιομηχανική περιοχή Κομοτηνής (Τ/25310-58.100), ή να τα παραδώσουμε στην εταιρεία Eurosun (Kτίριο SANYO, 12ο χλμ. εθνικής οδού Αθηνών - Λαμίας, Μεταμόρφωση).
10. Καλαμάκια και πλαστικά μαχαιροπίρουνα. Παρότι πλαστικά, τα συγκεκριμένα υλικά μιας χρήσης δεν διαχειρίζονται και δεν ανακυκλώνονται εύκολα από τα συστήματα ανακύκλωσης.
11. Πλαστικά έπιπλα. Οι μπλε κάδοι ανακύκλωσης δεν είναι κατάλληλοι για πλαστικά έπιπλα, παρά μόνο για υλικά συσκευασίας. Τα ογκώδη πλαστικά αντικείμενα, τα οποία συχνά περιέχουν και άλλα υλικά, πρέπει να κατευθύνονται στα κέντρα συγκέντρωσης ογκωδών αντικειμένων που οφείλει να διαθέτει κάθε δήμος.
12. Συρμάτινες κρεμάστρες. Οι περισσότερες έχουν και πλαστικά μέρη με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος ανάμειξης των δύο υλικών. Για να μη δυσχεραίνουμε τη διαδικασία ανακύκλωσης, είτε διαχωρίζουμε το σύρμα από το πλαστικό είτε τις ρίχνουμε στους κοινούς κάδους σκουπιδιών.
13. Τηλεκάρτες. Δεν θεωρούνται συσκευασίες γι' αυτό και δεν πρέπει να μπαίνουν στους μπλε κάδους. Aλλωστε, το κόστος ανακύκλωσής τους είναι μεγαλύτερο από το κόστος παραγωγής, γι' αυτό και η μόνη λύση είναι η επαναχρησιμοποίηση (π.χ. διακοσμητικά υλικά και παιχνίδια).
14. Καπάκια από πλαστικά μπουκάλια. Ενώ τα πλαστικά μπουκάλια είναι βασικό ανακυκλώσιμο υλικό, τα καπάκια τους ανακυκλώνονται με διαφορετικό τρόπο. Αρα πρέπει να τα αφαιρούμε και να τα πετάμε ξεχωριστά στον μπλε καδο.
15. Κουτιά χυμών. Υπάρχουν ορισμένα κουτιά χυμών που δεν ανακυκλώνονται, λόγω του συνδυασμού πλαστικού και χαρτονιού. Πριν το πετάξουμε στον μπλε κάδο, πρέπει να ελέγξουμε αν φέρει την ειδική σήμανση καταλληλότητας για ανακύκλωση.

Δεν ξεχνάμε…1. Να διαχωρίζουμε καθημερινά τα υλικά συσκευασίας από τα υπόλοιπα απορρίμματα.
2. Να αδειάζουμε εντελώς τις συσκευασίες από τα υπολείμματα και, αν χρειάζεται, να τις ξεπλένουμε.
3. Να διπλώνουμε/ συμπιέζουμε τα χαρτοκιβώτια.
4. Δεν πετάμε στον κάδο τα υλικά συσκευασίας μέσα σε δεμένες σακούλες, αλλά τα ρίχνουμε χύμα.
5. Δεν πετάμε ποτέ κοινά σκουπίδια στους μπλε κάδους ανακύκλωσης.
6. Κλείνουμε τους κάδους, για να προστατεύσουμε τα ανακυκλώσιμα υλικά από τη βροχή.

Η δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα...

Η δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα...

Μου ήρθε από φίλη δασκάλα στην Δυτική Αττική η έκθεση ενός μαθητή της στην έκτη δημοτικού. Αξίζει πραγματικά να τη διαβάσουμε, δεν πείραξα το κείμενο ούτε το τρόπο γραφής οπότε συντακτικά και ορθογραφικά λάθη ας γίνουν ανεκτά:

Σκέφτομαι και γράφω:

«Η δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα».

Του μαθητή της 6ης Δημοτικού Πέτρου Σαλ…

Η δημοκρατία γεννήθηκε πρώτη φορά πριν από χιλιάδες χρόνια στην Ελλάδα και μετά απλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο πολύ γρήγορα, παρόλο που δεν υπήρχε Ιντερνετ. Η δημοκρατία είναι το πιο σπουδαίο από τα πολιτεύματα, είναι πολύ καλό πράγμα. Αν δεν ήταν, θα την είχαμε καταργήσει όπως τα θερμόμετρα με τον υδράργυρο.

Δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα σημαίνει να μπορείς να λες ελεύθερα τη γνώμη σου, φτάνει να συμφωνεί μαζί σου ο Πρετεντέρης, η Τρέμη και ο Πρωτοσάλτης. Δημοκρατία επίσης είναι να μπορείς να διαδηλώνεις ελεύθερα για ό, τι πράγμα θέλεις.

Υπάρχουν χιλιάδες διαδηλώσεις για να πηγαίνεις κάθε τόσο. Θα ήθελα κι εγώ να πάω σε μια διαδήλωση που θα λέει ότι μπορούμε να τρώμε ελεύθερα σουβλάκια, τσίζμπουρκερ και άλλα σκατοφαγιά κάθε μέρα κι όχι 1 φορά το μήνα, αλλά δεν έχει φτιαχτεί ακόμα τέτοια διαδήλωση. Σ’ αυτές που γίνονται σήμερα οι μεγάλοι διαδηλώνουν για το ίδιο πράγμα αλλά ξεχωριστά.

Άμα βρεθούνε όλοι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους μαζί, μπορεί να τσακωθούνε και να αρχίσουνε τις μπουνιές. Στις διαδηλώσεις περνάς ωραία, είναι σκέτη περιπέτεια, αρκεί να φοράς μάσκα, γυαλιά και να αντέχεις το ξύλο. Οι μεγάλοι που πηγαίνουν σ’ αυτές καλά θα κάνουν να αγοράζουν δικά τους γυαλιά γιατί την τελευταία φορά που πήγε ο μπαμπάς μου, μου πήρε τα γυαλιά του κολυμβητηρίου για να μην τον τσούζουν τα μάτια του και μου τα έχασε. Εγώ νεύριασα και μετά ...τσακώθηκε με τη μαμά που τον έλεγε άχρηστο και πως αν ήταν άξιος θα έτρωγε κι αυτός μερικά λεφτά από αυτά που τρώγανε και οι άλλοι και τώρα δε θα αναγκαζόταν να τρέχει στις διαδηλώσεις, και να τρώει ξύλο, 40 χρονών άνθρωπος, αλλά δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε.

Στη Δημοκρατία ψηφίζεις όποιον θέλεις για να γίνει βουλευτής και μετά άμα δε σου αρέσει μπορείς να τον βρίσεις, να τον φασκελώσεις ή να του πετάξεις αυγό ελεύθερα. Αυτός όμως όσες βρισιές κι αν ακούσει δεν το κουνάει από τη θέση του, δεν καταλαβαίνει Χριστό. Οι διαφορετικοί βουλευτές μέσα στη Βουλή φωνάζουν, τσακώνονται, κάνουν τους εχθρούς και τους μαλωμένους και καμιά φορά βρίζουν ο ένας τον άλλο. Ένας είπε τους άλλους γαϊδούρια προκαιρού και μετά αυτοί τον κάνανε Υπουργό. Άρα στη Δημοκρατία μπορείς να βρίζεις ελεύθερα άμα είσαι μεγάλος. Άμα πάλι είσαι μικρός, μπορεί να σε βάλει η δασκάλα τιμωρία γιατί είπες το Θοδωρή, μαλακοπίτουρα.

Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε Δημοκρατία που είναι καλή. Το αντίθετο της Δημοκρατίας είναι η Χούντα που είναι κακή. Είναι αυτή που είχε ο μπαμπάς όταν ήταν μικρός. Στη Χούντα δεν κάνουν εκλογές και δεν κλείνουν τα σχολεία 4 μέρες. Ούτε τώρα κάνουμε εκλογές γιατί θα είναι καταστροφή για τον τόπο, λένε όλοι στις τηλεοράσεις, που δε θέλουν να χάνουμε μαθήματα και να μείνουμε αγράμματοι. Σήμερα έχουμε για πρωθυπουργό έναν πολύ καλό κύριο τον Παπαδήμο που αρέσει πολύ στη γιαγιά γιατί είναι σοβαρός, όμορφος, τα λέει ωραία απέξω χωρίς να τα διαβάζει σαν τον προηγούμενο, και έχει έρθει απ’ το εξωτερικό. Η γιαγιά που έχει Αλτσχάιμερ νομίζει ότι είναι ο βασιλιάς και απορεί γιατί δε φοράει στολή. Το βασιλιά δεν τον είχε ψηφίσει κανείς για να μας κυβερνά, αλλά ούτε και τούτον τον έχει ψηφίσει κανείς, γι αυτό μπερδεύεται η γιαγιά.

Δημοκρατία ακόμα είναι να κάνεις ότι λένε οι πιο πολλοί. Στο σχολείο μου δεν έχουμε δημοκρατία γιατί ενώ είμαστε 25 παιδιά στην τάξη, κάνουμε πάντα αυτό που θέλει η δασκάλα μας. Στο σπίτι μας πάλι έχουμε δημοκρατία. Κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε ο αδερφός μου, η μαμά μου κι εγώ. Είμαστε πιο πολλοί απ’ τον μπαμπά μου. Είμαστε ο λαός. Και ο μπαμπάς είναι ένας καλός κυβερνήτης που μας ακούει.

Και στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία και στο σπίτι έχουμε δημοκρατία και θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι αν εκτός από δημοκρατία, ο μπαμπάς είχε και δουλειά.

e-πύλη εκπαίδευσης http://pekp.gr/?p=8380

Η παραγνωρισμένη οθωμανική Selânik...

Η παραγνωρισμένη οθωμανική Selânik...

Πώς έμεινε στην ιστορία η οθωμανική πόλη της Selânik; Με τις πολυεθνικές λιχουδιές της και το «Μπέη Χαμάμ» ή με το ότι κάποιες χριστιανές ακόμη και στα 1930 άναβαν κεριά στον τάφο του "πασίγνωστου" δερβίση Μουσά Μπαμπά («σπάνιο φαινόμενο», γράφει ο Μαζάουερ[1], ο οποίος το επισημαίνει);
Υπάρχει τίποτε αντίστοιχο στο σαλονικιώτικο Ισλάμ και τον σαλονικιώτικο Ιουδαϊσμό με το έργο των Κυρίλλου και Μεθοδίου, οι οποίοι άλλαξαν την πολιτισμική ιστορία της μισής Ευρώπης; Ποιος ισάξιος Εβραίος ή Οθωμανός λόγιος υπάρχει στην Selânik με τον Θεσσαλονίκης Λέοντα τον Μαθηματικό (9ος αι.), ο οποίος αντέγραψε και σχολίασε τον Ευκλείδη, τον Αρχιμήδη, τον Διόφαντο,
τον Πτολεμαίο και χρησιμοποιούσε γράμματα του αλφαβήτου με αξία γενικών αριθμών για να παραστήσει γενικές αριθμητικές σχέσεις, ή τον Ευστάθιο (12ος αι.), ο οποίος σχολίασε τον Πίνδαρο και δημοσίευσε σχόλια στον Όμηρο, και στην εξιστόρησή του της άλωσης του 1185 από τους Νορμανδούς παρατίθενται εβδομήντα χωρία, θέματα ή φράσεις από τον Όμηρο, τη μυθολογία, τους Προσωκρατικούς, τον Πίνδαρο, τον Αριστοφάνη, τον Αριστοτέλη, τον Πυθαγόρα, τη Σίβυλλα, τον Δημοσθένη, τον Αππιανό, τον Ηρόδοτο, την Παλατινή Ανθολογία, τον Λυκόφρονα, τον Σοφοκλή, τον Αισχύλο, τον Ευριπίδη, τον Θεόκριτο, τον Αισχίνη, τον Μένανδρο[2], ή τον Θωμά Μάγιστρο (14ος αι.), ο οποίος εξέδωσε και έγραψε σχόλια στον Πίνδαρο, στον Αισχύλο, στον Σοφοκλή, στον Ευριπίδη και στον Αριστοφάνη[3], τον Δημήτριο Τρικλίνιο (14ος αι.), για τον οποίο οι Hunger και Wilamowitz λένε ότι ήταν ο πρώτος φιλόλογος-κριτικός εκδότης αρχαίων κειμένων που αξίζει να καλείται μοντέρνος φιλόλογος, των Νέων Χρόνων[4], τον Θεόδωρο Γαζή (15ος αι.) ο οποίος μετέφρασε πολλά έργα του Αριστοτέλη στα λατινικά, τον Δημήτριο Κυδώνη, ο οποίος μετέφρασε για πρώτη φορά στα ελληνικά την Summatheologica του Ακινάτη;
Κι ενώ ο Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ο Παλαμάς με την διδασκαλία του έδωσε στην δογματική της Ορθοδοξίας τη σημερινή μορφή της, ενώ δηλαδή η βυζαντινή Θεσσαλονίκη ήταν επίκεντρο κοσμοϊστορικών εξελίξεων στην θρησκεία της μισής Ευρώπης, το Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός της Selânik δεν είχαν κατά κανένα τρόπο την αντίστοιχη ακτινοβολία και επίδραση, καθένα στη δική του θρησκεία (όπως είχε λ.χ. ο Μαϊμονίδης αλλού), δεν έδωσε –όπως το Άμστερνταμ– έναν Σπινόζα. Η
θρησκευτική και εκπαιδευτική μητρόπολη του εβραϊσμού της Selânik, το Ταλμούδ Τορά, είχε «ως πρωταρχικό στόχο τη διάδοση της γνώσης του Νόμου» και δίδασκε «τα βασικά στοιχεία της θρησκείας και της εβραϊκής γλώσσας»[5]: Στην καλύτερη περίπτωση η Selânik ήταν για έναν αιώνα κέντρο ταλμουδικής μόρφωσης και «φιλοσοφίας», με την πρωτοτυπία της να εξαντλείται στον μυστικισμό, τις προφητείες και τον μεσσιανισμό των τυχοδιωκτών, οι οποίοι σπούδασαν στην πόλη κατά τον 16ο και 17ο αιώνα[6], με μηδενική γνώση των Αρχαίων και της αρχαιοελληνικής εκτός –ίσως– από έναν υποτυπώδη, «λατινικό» Αριστοτέλη και ορισμένους αρχαίους ιατρούς συγγραφείς, κι αυτά όλα ήταν προϊόντα της λαμπρής παρουσίας τους στην Ισπανία κι όχι δημιουργήματα της σαλονικιώτικης κοινότητας. Παρ’ όλο που ιδρύεται τυπογραφείο ήδη από το 1515, γεγονός αξιοθαύμαστο φυσικά, τα βιβλία που εκδίδονται είναι θρησκευτικά μόνον, και κανένα βιβλίο δεν εκδίδεται χωρίς την άδεια των ραβίνων[7]. Τον 19ο αι. ένας προσήλυτος πρώην Ελληνορθόδοξος συγγράφει στην πόλη το Abrahamhanokhi (Εγώ είμαι ο Αβραάμ), απάνθισμα από ραββινικές αποφάσεις[8]. Η «Μητέρα του Ισραήλ»[9] και όχι η Θεσσαλονίκη είχε το θλιβερό προνόμιο, ως «φωλιά των καβαλιστών», να αποκαλείται συχνά «eretzKechef (τόπος μαγείας)»[10]από τους ίδιους τους οθωμανούς Εβραίους. Ενώ στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ο Πανσέληνος κι η «Μακεδονική Σχολή», η οποία για ορισμένους[11] επηρέασε και τον Τζιότο και, πάντως, επηρέασε την αγιογραφία στα Βαλκάνια, δεν υπάρχει κάτι το αντίστοιχο σημαντικό στην προσφορά του σαλονικιώτικου ισλαμικού και ιουδαϊκού πολιτισμού στις τέχνες και τα γράμματα του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού αντίστοιχα. Ακόμη κι αν κάποιος δεν θεωρεί σημαντική την πνευματικότητα της Ορθοδοξίας, είναι αναγκασμένος να παραδεχτεί ότι η επιρροή της Θεσσαλονίκης στην διαμόρφωση της Ορθοδοξίας και στις τέχνες είναι μεγάλη ενώ η επίδρασή της Selânik στο παγκόσμιο Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό (δόγματα ή πολιτισμός) είναι μικρή έως ασήμαντη.

Οι βυζαντινοί ναοί της πόλης επίσης δίνουν την εντύπωση της ανωτερότητας της Θεσσαλονίκης έναντι της Selânik συγκρινόμενοι με τα –στην καλύτερη περίπτωση, πληκτικά αντίγραφα της βυζαντινής αρχιτεκτονικής ώς τον 19ο αι.– τζαμιά, τα οποία (εξαιρουμένων των εκκλησιών που μετατράπηκαν σε τζαμιά) «δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη ιστορική ή αρχιτεκτονική αξία» και «ήταν απλά κτίρια»[12], και τις συναγωγές, οι οποίες ήταν «απλά κτήρια χωρίς ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον»[13]· η σαλονικιώτικη οθωμανική συναγωγή ήταν κτήριο «χωρίς εξωτερικά στολίδια», «χωρίς καμιά προσωπικότητα», χτισμένη «κάτω από το δρόμο, όλο και πιο χωμένη σ’ ένα είδος τάφρου» και του οποίου η αρχιτεκτονική «είναι από τις πιο υποτυπώδεις», και εξωτερικά «είναι για λύπηση. Είναι συχνά χοντροκομμένες, χαμηλές και άχαρες... Για το χτίσιμό τους επιλέγεται, κατά προτίμηση, κάποιο κοίλωμα στο έδαφος, κάτι σαν βαθούλωμα»[14].

Ο Μαζάουερ αναφέρεται στις εξωτερικά απλώς «λιτές και μετρίων διαστάσεων συναγωγές»[15], ώστε να ωραιοποιήσει για μια ακόμη φορά την Τουρκοκρατία ή μάλλον να αποκρύψει τις θλιβερές συνθήκες της. Φυσικά, το ίδιο συμβαίνει με τους ελληνορθόδοξους ναούς της Selânik: Η επίδραση των Τούρκων στον πολιτισμό των υποτελών τους.

Στη Θεσσαλονίκη εκδόθηκαν το Σύνταγμα κατά στοιχείων, του Ματθαίου Βλαστάρη, που επηρέασε τους λαούς της Αν. Ευρώπης, και στα 1345 η Εξάβιβλος του Αρμενόπουλου, η οποία ώς το 1946 χρησιμοποιούταν από τους υπόδουλους Έλληνες και το ελληνικό κράτος έχοντας θέση αστικού δικαίου[16]: Τίποτε αντίστοιχο και σπουδαίο για την νομική σκέψη του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού δεν δημιουργήθηκε από Μουσουλμάνους και Εβραίους της Selânik. Τι προσκόμισε στον πολιτισμό της πόλης το γεγονός ότι στην Selânik εκδιδόταν το παντουρκικό περιοδικό «Τουράν»; Στη βυζαντινή Θεσσαλονίκη υπάρχει το κίνημα και το καθεστώς των Ζηλωτών, που θυμίζει τις δημοκρατικές απόπειρες των ιταλικών πόλεων του 14ου αιώνα: Τίποτα αντίστοιχο στην πολιτική σκέψη και πράξη δεν παρουσίασαν οι νέοι κάτοικοι και κυρίαρχοι της Selânik, εκτός από ατελείωτους τεμενάδες και ενδοκοινοτικές και διακοινοτικές μηχανορραφίες, ενώ «οι Ραβίνοι κυβερνούν εν ονόματι του Ταλμούδ»[17].

Τι το συναρπαστικό υπάρχει στην εισαγωγή ισπανικών μηχανισμών βασανισμού (προφανώς κατ’ απομίμηση της Ιεράς Εξέτασης) από τους ραββίνους για τους «ασεβείς» Εβραίους της Selânik[18]; Ο πληθυσμός της βυζαντινής Θεσσαλονίκης έφθανε τις διακόσιες χιλιάδες τον 8ο και 9ο αιώνα[19], αριθμό του οποίου το μέγεθος για να καταλάβει κανείς πρέπει τον να συγκρίνει με τον ελάχιστο πληθυσμό των τοτινών ευρωπαϊκών πόλεων, και τις 50 με 100 χιλιάδες στα μέσα του 14ου αι.: Αντίθετα, η τόσο ενδιαφέρουσα, αλλά «παραγνωρισμένη από τους εθνοκεντρικούς» Selânik μετά πολλών κόπων, βασάνων και αναρίθμητων εποικισμών μόλις στις αρχές του 20ού αιώνα (1913) έφθασε τις 157 χιλιάδες, στα 1519 είχε 28 χιλιάδες και στα 1613, εποχή της παραδείσιας ακμής της, είχε πληθυσμό 18 χιλιάδες[20], ενώ ακόμη και στα 1423 η παρακμάζουσα Θεσσαλονίκη είχε πληθυσμό 20-25 χιλιάδες (40 χιλιάδες στις αρχές του 15ου αι.), μεγαλύτερο από εκείνον της ακμάζουσας Selânik[21]· ίσως επειδή υπό τους Οσμανούς η πόλη ήταν μια πόλη των επιδημιών, μια «χολερούπολη», μια πόλη των σφαγών αμάχων.

Η Selânik είναι εκείνη η πόλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην οποία προαποφασίστηκε το 1911 η γενοκτονία των Αρμενίων και των χριστιανών Μικρασιατών. Κάθε σύγκριση μεταξύ της «παραγνωρισμένης λόγω εθνικισμού, αλλά σημαντικής Selânik» και της βυζαντινής, ελληνικής Θεσσαλονίκης είναι άνιση. Αν υπάρχει κάποιος χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της πολυεθνικής Selânik ώστε να αποφανθούμε για την ιδιαίτερη αξία της και να θρηνήσουμε το χαμό της, αυτός είναι ο σφαγέας Κεμάλ καθώς και οι καβαλιστές, καιροσκόποι οπαδοί ενός δειλού αρνησίθρησκου και αυτοανακηρυγμένου σε Μεσσία, του Σαμπατάι Σεβή. 

[1]Θεσσαλονίκη Πόλη των Φαντασμάτων, σελ. 545.
[2]Χρονικά των Αλώσεων της Θεσσαλονίκης, Άγρα.
[3]Απ. Βακαλόπουλου, Ιστορία της Θεσσαλονίκης, Βάνιας (1983), σελ. 135.
[4]Απ. Βακαλόπουλου, Νέος Ελληνισμός, οι ρίζες, η καταγωγή των Ελλήνων και η διαμόρφωση του έθνους, σελ. 92. H. Hunger, Βυζαντινή λογοτεχνία, ΜΙΕΤ, τ. Β’, σελ. 463.
[5]Γ. Νεχαμά, Ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης, βιβλίο δεύτερο, σελ. 608.
[6]ΘΠΦ, σελ. 101.
[7]βλ. Γ. Νεχαμά, Ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης, βιβλίο δεύτερο, σσ. 802-5, 1305, τουλάχιστον ώς το 1870 βλ. ό.π., βιβλίο τρίτο, σελ. 1382.
[8]Γ. Νεχαμά, Ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης, βιβλίο τρίτο, σελ. 1373.
[9]Έτσι την χαρακτήρισε ο Σαμουέλ Ούσκουε, εβραίος ποιητής από τη Φεράρα, στα 1537 (Αλ. Ναρ, Οι συναγωγές της Θεσσαλονίκης - τα τραγούδια μας, ΙΚΘ, σελ. 41).
[10]Γ. Νεχαμά, Ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης, βιβλίο δεύτερο, σσ. 887, 890.
[11]OttoDemus, ByzantineArtandthe West, σσ. 225, 230.
[12]Β. Δημητριάδη, Τοπογραφία της Θεσσαλονίκης κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας 1430-1912, σελ. 286. Και ο Μαζάουερ, ΘΠΦ,σελ. 58, κάνει λόγο για την κατωτερότητα των τζαμιών της Θεσσαλονίκης. «Τα οθωμανικά μνημεία της Θεσσαλονίκης δεν μπορούν να συγκριθούν ως προς το μέγεθος, τις οικοδομικές τεχνικές, τον πλούτο διακόσμησης, με τα μεγάλα συγκροτήματα που κτίστηκαν στην Προύσα, την Αδριανούπολη και την Κωνσταντινούπολη. Τα περισσότερα –όπως και τα άλλα μνημεία των Βαλκανίων– ανήκαν σε μια επαρχιακή σχολή» (Π. Ανδρούδη, «Το μεγάλο Καραβάν-Σεράι της Θεσσαλονίκης», περ. «Μακεδονικά, τόμ. 35, σελ. 64).
[13]Σ. Ταμπάκη, Η Θεσσαλονίκη στις περιγραφές των περιηγητών, 12ος-19ος αι. μ.Χ., Λατρευτικά μνημεία, Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών, σελ. 189.
[14]Γ. Νεχαμά, Ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης, βιβλίο πρώτο, σσ. 184, 316 και βιβλίο δεύτερο, σελ. 592.
[15]ΘΠΦ, σελ. 82.
[16]Χαράλ. Παπαστάθη, «Η διάδοσις της Εξαβίβλου του Αρμενοπούλου εις τον Σλαβικόν κόσμον», περ. «Μακεδονικά», τόμ. 15, σελ. 25. Η Εξάβιβλος «διεδόθη ευρύτατα εις την Δ. και Κ. Ευρώπην, Γεωργίαν, Ρωσίαν, Παραδουναβίους Ηγεμονίας, Μ. Ασίαν και Βαλκανικήν Χερσόνησον» (ό.π., σσ. 16-17).
[17]Γ. Νεχαμά, Ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης, βιβλίο δεύτερο, σελ. 598.
[18]Γ. Νεχαμά, Ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης, βιβλίο τρίτο, σελ. 1390.
[19]Γ. Νεχαμά, Ιστορία των Ισραηλιτών της Σαλονίκης, βιβλίο πρώτο, σελ. 64.
[20]Β. Δημητριάδη, Τοπογραφία της Θεσσαλονίκης κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας 1430-1912, σσ. 460-61.
[21]Κ. Δ. Μέρτζιου, Μνημεία Μακεδονικής Ιστορίας, β’ έκδ., Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, σελ. 44

Porta Aurea

Για το "Βατοπαίδιον": Μια άλλη άποψη

Μια πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση για το δήθεν (όπως αποδεικνύεται από τα πραγματικά στοιχεία που σιγά-σιγά βλέπουν το φως της δημοσιότητας) "σκάνδαλο" του Βατοπαιδίου (ή Βατοπεδίου).

ΔΕΕ

Όλη η αλήθεια για το Βατοπέδι:

Ένα ζήτημα εθνικής σημασίας και ο ρόλος των ξένων μυστικών υπηρεσιών

 

Ένα ζήτημα Εθνικής σημασίας που απασχολεί δεκαετίες την Ελλάδα, τα αρμόδια υπουργεία, τις Εθνικές αρχές ασφαλείας και πληροφοριών, αποτέλεσε με την βοήθεια και «άλλων εξωτερικών» παραγόντων αντικείμενο εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης, εξεταστικών επιτροπών, ανεξέλεγκτης πολυλογίας, τις συνέπειες των οποίων ενδεχομένως να υποστεί ο Ελληνισμός σε βάθος χρόνου.

Το πρόβλημα ξεκινά από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και την τύχη του. Οικουμενικό για όλους τους Ορθόδοξους του κόσμου. Όχι για τους Τούρκους. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Πατριαρχείο στην Πόλη είναι γνωστό: Δεν αναγνωρίζεται από το τουρκικό κράτος η οικουμενικότητά του, θεωρείται ένα ίδρυμα που απευθύνεται σε ορθόδοξους Τούρκους, και ως εκ τούτου οι ιεράρχες του πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι. Η θέση αυτή της Τουρκίας παραβιάζει τη συνθήκη της Λωζάννης και στερεί από την οικουμενική ορθοδοξία τη δυνατότητα να διαχειριστεί τα του οίκου της όπως θα έπρεπε. Γιατί, σε συνδυασμό με την εξάλειψη της πολίτικης ρωμιοσύνης και την κλειστή Σχολή της Χάλκης, που συστηματικά επεδίωξε η Τουρκία, δεν υπάρχει παραγωγή νέων ντόπιων στελεχών για το Πατριαρχείο, και είναι ορατός ο δι’ ασφυξίας θάνατός του. Σε περίπτωση λοιπόν που ο Προκαθήμενος του Οικουμενικού Θρόνου αντιμετωπίσει αιφνίδιο ή φυσιολογικό «πρόβλημα» τότε χηρεύει η θέση του.

Εκτιμήθηκε λοιπόν ιδιαίτερα από το 2000 (επί ΠΑΣΟΚ και ορθώς) ότι είναι σφοδρά πιθανόν σε περίπτωση χηρείας, να διεκδικήσει η Ρωσία την έδρα του Οικουμενικού Θρόνου κυρίως λόγω του ότι σε αυτή τη χώρα κατοικεί η πολυαριθμότερη συμπαγής μάζα ορθοδόξων στον κόσμο. Ήδη όμως από το 1978 το ζήτημα είχε εντοπισθεί σε άλλη όμως βάση. Τότε η Τουρκία (και όχι η Ρωσία) αποτελούσε την κύρια απειλή. Λίγα μόλις χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, η Ελλάδα ζούσε τη νέα μεταβατική της περίοδο. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε το νεαρό τότε υπουργό Παιδείας Ιωάννη Βαρβιτσιώτη στο γραφείο του και του έδωσε εντολή να αναζητήσει ένα χώρο για να στεγαστεί το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, σε περίπτωση που άλλαζε το status quo στην Πόλη με τρόπο μοιραίο και μη αναστρέψιμο. Το 1978 απείχε μόλις 4 χρόνια από τα γεγονότα της Κύπρου και η Τουρκία είχε ήδη σκληρύνει «επικίνδυνα» τη στάση της έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τα γεγονότα των προηγούμενων δεκαετιών στην Πόλη ήταν ακόμη νωπά και οι σχέσεις των δύο χωρών στο ναδίρ της διπλωματικής σφαίρας.

Εκεί εντοπίζεται η πρώτη αφετηρία μιας άγνωστης σε πολλούς ιστορίας, η οποία εκτυλίχθηκε και έφτασε μέχρι το γνωστό -πλέον- και ως «σκάνδαλο» του Βατοπεδίου. Σκάνδαλο που σε οικονομικό επίπεδο δεν στοιχειοθετείται ακόμα και σήμερα. Στην αρμόδια Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής όλοι οι ειδικοί (Γκρόζος, Μαντούβαλος, Γούσιος) μέλη της «Επιτροπής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Παράνομη Δραστηριότητα» κατέθεσαν ότι «δεν υπάρχει τίποτε μεμπτό, τίποτε παράνομο, καμία δωροδοκία» στην υπόθεση Βατοπαιδίου. Ο βουλευτής Β’ Θεσ/νίκης της ΝΔ κ. Σάββας Αναστασιάδης, μέλος της Εξεταστικής Επιτροπής, δήλωσε σε συνέντευξή του ότι η υπόθεση Βατοπαιδίου δεν είναι σκάνδαλο αλλά μία «συνήθης, νομική υπόθεση».

Παρόλα αυτά η υπόθεση στην συνείδηση των περισσοτέρων Ελλήνων (και με την βοήθεια πληροφοριακών επιχειρήσεων ξένων υπηρεσιών) ακόμα και σήμερα παραμένει περίπλοκη συσκοτισμένη κι ίσως και να συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην ανατροπή της Κυβερνήσεως Καραμανλή.

Το 1978 λοιπόν, εκτιμήθηκε ότι οι εξελίξεις θα οδηγούσαν αργά ή γρήγορα στην εξορία του Πατριαρχείου από την Κωνσταντινούπολη. Ακόμη κι αν δεν προχωρούσαν οι Τούρκοι σε μονομερή πράξη, φοβούμενοι κυρίως την αντίδραση των Αμερικανών, η λειψανδρία μεταξύ των μελών της ελληνικής κοινότητας θα αναδείκνυε σε βάθος χρόνου τη δυσκολία εκλογής νέου πατριάρχη και θα καθιστούσε αναπόφευκτη την αναζήτηση νέας στέγης για το «Βατικανό» της ορθοδοξίας. Ο ίδιος προβληματισμός αλλά με κινητήριο μοχλό την πολιτική των ΗΠΑ πλέον αναπτύχθηκε και γύρω στο 2000. Το 1978 υπήρξε η σκέψη να χρησιμοποιηθεί η ακίνητη περιουσία που διαθέτει το Πατριαρχείο στη Γενεύη, αλλά η λύση αυτή γρήγορα εγκαταλείφθηκε, αφού θεωρήθηκε ότι αυτόματα το Πατριαρχείο θα έχανε το γεωγραφικό του προσδιορισμό ως Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Το επόμενο σενάριο που εξετάστηκε ήταν εκείνο του Αγίου Όρους, αλλά το ιερό άβατο αποτέλεσε σοβαρό ανασταλτικό παράγοντα. Εξετάστηκε και η περίπτωση της Πάτμου, αλλά κι αυτή γρήγορα απορρίφθηκε λόγω έλλειψης υποδομών.

Ο κ. Βαρβιτσιώτης εξέτασε τότε την πιθανότητα του Μυστρά και η πρόταση αυτή άρεσε και στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Με τον Μυστρά υπήρχε κι ένας εθνικός συμβολισμός, καθώς ήταν το καταφύγιο των Παλαιολόγων αμέσως μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Το θέμα έπεσε χαμηλά σε προτεραιότητα ιδίως με την μεταπήδηση του Εθνάρχη στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ήδη όμως το 1993 εκτιμήθηκε ότι υπήρχε ζήτημα άμεσης εξεύρεσης εναλλακτικής λύσεως για τον Οικουμενικό Θρόνο αφενός διότι είχαν περιέλθει αρκετές πληροφορίες στις υπηρεσίες πληροφοριών της Χώρας μας σχετικά με απειλές κατά της ζωής του Πατριάρχη, αφετέρου άνοιγε μέτωπο και κατά του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων (από άλλο Κράτος και άλλες Υπηρεσίες πληροφοριών) όπου εκεί μάλιστα ο μετέπειτα σχεδιασμός και εκτέλεση της αποστολής προστασίας του, αντιμετώπισαν υπονομευτικές διαρροές που συνετέλεσαν δυστυχώς στην απόλυτη επιτυχία των επιχειρήσεων οργάνων των ξένων Υπηρεσιών. (Πολύ αργότερα ένα αξιόλογο στέλεχος των Ελληνικών Υπηρεσιών ο γνωστός Βαβύλης αποκαλύφθηκε από ξένες επιχειρήσεις αντιπληροφοριών και η όλη Ελληνική αποστολή θεωρήθηκε ως ένα ακόμη σκάνδαλο, όπως σήμερα το αντίστοιχο του Βατοπεδίου που ακόμα θεωρείται από μερικούς σκάνδαλο).

Η ανάδειξη του Βαρθολομαίου στο θρόνο του Πατριάρχη επανέφερε το ζήτημα ξανά στην ατζέντα. Αυτή τη φορά επελέγη το Άγιο Όρος και ο στόχος ήταν ξεκάθαρος, να υπάρχει η υποδομή για να μεταφερθεί σε περίπτωση ανάγκης εκεί το Πατριαρχείο. Κρίθηκε ως η καλύτερη λύση, μολονότι υφίσταται το «αγκάθι» του άβατου. Κι αυτό διότι το Άγιο Όρος έχει το αυτοδιοίκητο και ταυτόχρονα αποτελεί πνευματικό σημείο αναφοράς για τη χριστιανοσύνη. Το ΠΑΣΟΚ εκτίμησε και ορθά ότι η καλύτερη αντιπρόταση στη Ρωσία σε περίπτωση που διεκδικούσε για λογαριασμό της την μεταφορά σε αυτήν του Οικουμενικού Θρόνου ήταν το Άγιο Όρος. Επελέγη από τη τότε Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μια μονή εγκαταλελειμμένη και ετοιμόρροπη και αποφασίσθηκε αυτή η μονή να ενισχυθεί άμεσα οικονομικά και με αξιόλογο προσωπικό μοναχών (με πολλούς μεταπτυχιακούς τίτλους). Η προσπάθεια ξεκίνησε μεθοδικά με ορίζοντα πενταετίας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πρώτες ανταλλαγές οικοπέδων για τη Μονή του Βατοπεδίου ξεκίνησαν επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και τις χειρίσθηκαν οι κοι Φωτιάδης και Δρυς. Και ορθά έπραξαν. Ας μην ξεχνάμε τις άριστες σχέσεις της τότε κυβέρνησης με το Πατριαρχείο και την αντίστοιχη «κόντρα» της κυβέρνησης με την Ελλαδική Εκκλησία. Η βασική ιδέα ήταν ότι θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος για να ενισχυθεί οικονομικά η επιλεγείσα μονή (Βατοπεδίου), έτσι ώστε να υπάρχει η απαραίτητη οικονομική βάση στην περίπτωση που θα χρειαζόταν να φτάσουμε στο απευκταίο σενάριο της εξορίας του Πατριαρχείου από τον φυσικό του χώρο ή διεκδίκησής του από την Ρωσία. Το 2004 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έπεσε. Όταν άλλαξε η κυβέρνηση η επικοινωνία μεταξύ κεντρικής Κρατικής διοίκησης και εκκλησίας έγινε ευκολότερη, διότι άμεσοι συνεργάτες του πρωθυπουργού, όπως ο κ. Ρουσσόπουλος και ο κ. Αγγέλου, είχαν ουσιαστική και προσωπική σχέση με τη μονή του Βατοπεδίου, ίσως σαν αποτέλεσμα μιας στρατηγικής που χτιζόταν στο προηγούμενο διάστημα σε Εθνικό επίπεδο. Η Κυβέρνηση της ΝΔ συνέχισε και ορθώς μια πολιτική που είχε ξεκινήσει το ΠΑΣΟΚ δεδομένου μάλιστα ότι το διεθνοπολιτικό πεδίο είχε διαμορφωθεί ακόμα πιο απειλητικό για το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Πιο συγκεκριμένα οι «θρησκευτικοί μηχανισμοί» (όπως τα Πατριαρχεία) προκαλούσαν ανέκαθεν απροσδιόριστο φόβο στις υπηρεσίες των ΗΠΑ διότι εκτιμούν πως η έκφραση της θρησκευτικότητας με την ανατολική ορθόδοξη μορφή μπορεί να αναδείξει πολιτικές εκφράσεις και πρότυπα στις χώρες όπου επικρατεί πλειοψηφικά το ορθόδοξο δόγμα. Δηλαδή ότι θα μπορούσε να αναδείξει πολιτισμικά πρότυπα τα οποία αργά ή γρήγορα θα γίνουν εκφράσεις εφαρμοσμένης πολιτικής που θα απευθυνθούν στους λαούς αυτούς σαν εναλλακτική πρόταση στην κυριαρχία της προτεσταντικής αντίληψης για τις κοινωνικές δομές που επικρατούν τώρα σε όλη την χριστιανοσύνη. Η εκτίμηση αυτή έχει κάποια βάση αν μπορέσει κανείς να συνδυάσει το γεγονός ότι «έσκασε» ένα τέτοιο θέμα σε μια μονή με μεγάλη διορθόδοξη δράση και με πολλούς μοναχούς απ’ όλο τον ορθόδοξο και όχι μόνο κόσμο. Η αμερικανική αντίληψη για τα πράγματα είναι ότι πρέπει να ενισχυθεί το δικό τους πρότυπο ζωής που δίχως την ύπαρξη εξωτερικών εχθρών ευδοκιμεί στην Βόρεια Αμερική. Στην συγκεκριμένη όμως γεωγραφική περιοχή με την ύπαρξη του μωσαϊκού λαών είναι νομοτέλεια ότι αυτό το πρότυπο θα ενισχύσει τις διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικών αυτών των κοινωνιών χωρίς ένα ισχυρό κεντρικό κράτος. Παράδειγμα αποτελεί η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η εξακολουθητική αποσύνθεση της Σερβίας που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Ο ρόλος δε του Βατικανού στο όλο ζήτημα ελέγχεται.

Έτσι από το 2004 άνοιξε ο δρόμος για να ολοκληρωθεί από τη ΝΔ το εθνικό σχέδιο που είχε ξεκινήσει το ΠΑΣΟΚ σε ακόμα πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Κι εδώ έγινε ίσως το μεγάλο σφάλμα: Το γεγονός ότι η αμεσότητα επικοινωνίας και το επείγον δημιούργησαν την αίσθηση ότι τα πάντα θα ήταν πιο εύκολα και έτσι όλοι έγιναν επιρρεπείς στα λάθη και αβλεψίες που προκάλεσαν ξένες υπηρεσίες πληροφοριών και επέτρεψαν σε συνεργάτες τους που επιχειρούν στην Ελλάδα να αναλάβουν δράση αναστολής και εξάρθρωσης του σχεδίου. Ήδη ο Καραμανλής είχε ενοχλήσει τόσο με το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, με το ΟΧΙ στο ζήτημα εισόδου των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και η χαριστική βολή ήταν η συνεργασία της Ελλάδας με τους Ρώσους στο θέμα των αγωγών. Τότε ο κύβος ερρίφθη και με ένα σμπάρο θα επετύγχαναν δύο τρυγόνια: θα εμποδιζόταν αφενός η Ελλάδα να προετοιμάσει διάδοχη κατάσταση για το Πατριαρχείο παράλληλα δε το διεθνές σύστημα θα απαλλασσόταν από τον μόνο μεταπολεμικά Ευρωπαίο Πρωθυπουργό που τόλμησε να αντιταχθεί σε δημόσια εκπεφρασμένη άποψη Προέδρου των ΗΠΑ: «Τα Σκόπια θα εισέλθουν στο ΝΑΤΟ». (ούτε ο ντε Γκωλ δεν είχε τολμήσει να αντιταχθεί σε Πρόεδρο των ΗΠΑ).

Ήταν πράγματι προκλητικές οι ανταλλαγές της λιμνοθάλασσας με τα οικόπεδα στο Μαρούσι ή σε άλλα κεντρικά σημεία των Αθηνών. Ο κοινός Εθνικός σκοπός όμως σε συνδυασμό με το μυστικιστικό περιβάλλον των μονών του Αγίου Όρους συντελούσαν στο να αποκοπεί κάθε αντίληψη κοινής λογικής. Είναι επίσης σαφές ότι μόνο με την επίκληση ενός «εθνικού λόγου» θα μπορούσαν τόσοι πολλοί άνθρωποι να συναινέσουν σε μια τόσο εξωφρενική ιστορία. Δεν είναι δυνατόν δύο τουλάχιστον Κυβερνήσεις και αριθμός αξιωματούχων και των δύο, να παραφρόνησαν ή να συνωμότησαν ξαφνικά ένα πρωί. Τελικά μια διαδικασία Εθνικής σημασίας εξελίχθηκε σε μια φούσκα που έγινε ένα «σκάνδαλο» μέσω ατέρμονων και ανερμάτιστων δηλώσεων ύποπτων ατόμων και ΜΜΕ που είτε κινούμενα από προσωπικές στρατηγικές, είτε κατ` εντολή ξένων προϊσταμένων. Αντί να υπερασπίσουν μία Μονή που προορίζεται (από πολλές διαφορετικές χρονικά Κυβερνήσεις) να αποτελέσει θεματοφύλακα της Ορθοδοξίας και του Έθνους δημιούργησαν την εικόνα σκανδάλου που τελικά δεν στοιχειοθετείται πουθενά και για κανέναν παρ’ όλες τις έρευνες.

Ομιλούν οι «επικριτές» για «παρακράτος». Η Μονή Βατοπαιδίου ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου συνεργάστηκε με τα αρμόδια όργανα του Κράτους (Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, Γνωμοδοτικό Συμβούλιο, ΚΕΔ, στελέχη Κυβερνήσεων κλπ). Το μόνο σφάλμα του Κώστα Καραμανλή είναι ενδεχομένως το ότι έδωσε λευκή επιταγή χειρισμού του θέματος σε άτομα που δεν είχαν την εμπειρία να αντιμετωπίσουν στοχευμένες επιχειρήσεις αντιπληροφοριών που εκδηλώνονται από ξένες υπηρεσίες πληροφοριών στην Ελλάδα με καταιγιστικό πλέον ρυθμό. Ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξη του είχε δηλώσει με νόημα: «Ήταν ένα προσωπικό μου λάθος».

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του Βατοπεδίου. Στις πληροφοριακές επιχειρήσεις όμως η αλήθεια δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η εικόνα που προβάλλεται και οι εντυπώσεις που δημιουργούνται. Η αλήθεια είναι σαν ένα δάσος που καίγεται σε λίγα λεπτά και μετά …απαιτούνται πενήντα χρόνια για να ξαναγίνει.

Κοσμάς Αθανασόπουλος
Αναλυτής Πληροφοριών – Διεθνολόγος

http://ethnologic.blogspot.com/2012/01/blog-post_17.html

Το καρκίνωμα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού

κλίκ επάνω στην εικόνα για μεγέθυνση

Το καρκίνωμα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού

Αυτές τις μέρες παρακολουθούμε όλοι την φαρσοκωμωδία που διαδραματίζεται μπρος στα μάτια μας με το ζήτημα των κατώτερων μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Τελικά δεν γνωρίζω ποιος "δουλεύει ποιον. Μαθαίνουμε από τις συνηθισμένες πηγές (παρα)πληροφόρησης -εφημερίδες, τηλεοπτικούς σταθμούς κλπ- ότι το θέμα αυτό τα θέτει η "τρόϊκα" και απαιτεί να ληφθούν άμεσα μέτρα, με την δικαιολογία της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Ερώτημα πρώτον: Δεδομένου ότι η "τρόϊκα" εκπροσωπεί συγκεκριμένη οικονομική φιλοσοφία (ελεύθερη οικονομία, αγορές, εμπόριο και τα σχετικά) και όχι οικονομικές αρχές σοβιετικού τύπου (όπου τα πάντα ελέγχονται από το κράτος), ποιος θα μας δώσει μια πειστική απάντηση για αυτές τις εξωφρενικές απαιτήσεις τους με τις οποίες απαιτούν την κρατική παρέμβαση σε έναν κατ' εξοχήν μη-κρατικό τομέα, τις ιδιωτικές επιχειρήσεις;

Ερώτημα δεύτερον: Με αυτήν την κουτοπονηριά των διαπραγματεύσεων μεταξύ των κοινωνικών εταίρων (εκπρόσωποι ιδιωτικού τομέα με τους "εκπροσώπους" των εργαζομένων), ποιόν πάνε να κοροϊδέψουν; Όταν μάλιστα αφήνουν οι αρμόδιοι υπουργοί να εννοηθεί ότι σε περίπτωση μη συμφωνίας, η κυβέρνηση θα "αναγκαστεί" να επιβάλει κατώτατους μισθούς με πράξη νομοθετικού περιεχομένου (δηλ. με το ζόρι!).

Ερώτημα τρίτον και σπουδαιότερο: Στις εν λόγω διαπραγματεύσεις τους εργαζομένους εκπροσωπεί ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος, γνωστό "πράσινο κομματόσκυλο" με ετήσιες αποδοχές (βλ. παραπάνω εικόνα από δημοσίευμα εφημερίδας και το παρακάτω δημοσίευμα) που φτάνουν τα 200.000 Ευρώ τον χρόνο! Είναι δυνατόν αυτό το "αρχιλαμόγιο" να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων; Αστεία πράγματα!  

Τελικά κάποτε ο ελληνικός λαός πρέπει να ξυπνήσει και να εξαναγκάσει τους πολιτικούς να εξυγιάνουν την χώρα από τα καρκινώματα που αναπτύχθηκαν από τα κομματικά επιτελεία στην διάρκεια της μεταπολιτευτικής ψευτο-δημοκρατίας, που τις στρεβλώσεις της, την διαφθορά της, τις απάτες της και τα αδιέξοδά της θα τα πληρώνουν μέχρι και τα δισέγγονά μας...

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Το παρελθόν του Κίμωνα Κουλούρη

Κίμων Κουλούρης: "Προς Τον Εξοχώτατον Υπουργόν
Βιομηχανίας" κον Στυλιανό Παττακό

Η επιστολή προσκύνημα του Κίμωνα Κουλούρη στο δικτάτορα Στυλιανό Παττακό με την οποία διαμαρτύρεται για την απόλυση του από τη ΔΕΗ και δηλώνει «εθνικόφρονας» και «αντικομμουνιστής»…

Διαβάστε το πλήρες κείμενο και βγάλτε τα συμπεράσματα σας για το ποιος πραγματικά είναι ο άνθρωπος που «κλαίγεται» καθημερινά στα κανάλια…:

«Προς Τον Εξοχώτατον Υπουργόν Βιομηχανίας

Ενταύθα

Κύριε Υπουργέ

Τυγχάνω εκ των απολυθέντων της Δ.Ε.Η. δυνάμει της υπ’ αριθμ. 2058/30.11.67 αποφάσεώς Σας βάσει της Θ/1967 Συντακτικής Πράξεως. Η απόλυσις αύτη με γέμισε πικρία διότι πιστεύω ότι η μέχρι τούδε δράσις μου κατευθύνετο από πατριωτικά και εθνικά αισθήματα. Ολόκληρος η οικογένειά μου εστάθη πάντοτε αντιμέτωπος του Κομμουνισμού, θεωρώντας τον, ως πράγματι είναι εχθρόν της πατρίδος και του λαού. Επιτρέψατέ μου να Σας αναφέρω ορισμένα γεγονότα τα οποία αποδεικνύουν αυτό.

1ον. Το έτος 1964 σαν συνδικαλιστής του Φοιτητικού Συλλόγου Ανωτάτης Εμπορικής αντιδρών εις την συνεργασίαν συνδικαλιστών οι οποίοι πολιτικώς ανήκον είς την Ε.Κ. και ΕΔΑ διεχώρισα την θέσιν μου και κατέβηκα ανεξάρτητος.

2ον. Το αυτό έτος κατά το οποίον ο Σύλλογος της Ανωτάτης Εμπορικής ηλέγχετο από την Αριστεράν έκανα σκληράς μάχας για να κρατηθούν οι φοιτηταί μακράν της επιρροής της Αριστεράς.

3ον. Το αυτό έτος αν ενθυμούμαι καλώς εις την β’ ή γ’ σπουδαστικήν συνδιάσκεψιν και ενώ η ΕΦΕΕ ηλέγχετο απόλυτα από την Αριστεράν, όλες οι θέσεις μου ήταν καθαρά Εθνικές και Αντικομμουνιστικές, ώστε συνεχώς να προπηλακίζομαι και να υβρίζομαι από τους συνέδρους της Αριστεράς, με τας φράσεις «κεντροφασίστα, χαφιέ, πουλημένε». Αν δε, υπάρχουν εις τα χείρας της αστυνομίας αι μαγνητοταινίαι εκείναι μπορούν να ακουστούν και να διαπιστωθούν τα γραφόμενά μου.

4ον. Σαν υπάλληλος της Δ.Ε.Η. ουδέποτε πολιτικολογούσα υπέρ μιας ορισμένης παρατάξεως ή υπέρ πολιτικού προσώπου. Βεβαίως δεν γνωρίζω τας συγκεκριμένας κατηγορίας στας οποία εστηρίχθην η απόλυσίς μου. Σας διαβεβαιώ όμως ότι η τοποθέτησίς μου ήτο τόσο ξεκάθαρη, Εθνική και προπάντων Αντικομμουνιστική χωρίς καν να υπάρχει περιθώριο για αμφιβολίες, πιστεύω δε ότι πολύ κακή υπηρεσία προσέφεραν στην πατρίδα και εις την Κυβέρνησιν οι καταγγέλοντές με.

Εις τον στρατόν που υπηρέτησα λοχίας σιτιστής ήμουν πάντα νομοταγής και πρόθυμος έτοιμος και την ζωήν μου να προσφέρω δια την υπεράσπισην των Εθνικών Ιδανικών.

Εις την Δ.Ε.Η. ουδέποτε έδωσα το δικαίωμα εις προϊσταμένους μου να με παρατηρήσουν, πιστεύω δε ότι η απόδοσίς μου ήτο αρίστη. Εργαζόμουν, εσπούδαζα και συγχρόνως βοηθούσα την οικογένειάν μου, αποτελουμένη από έναν ακρωτηριασμένον, από έναν ανάπηρον πατέραν, από μία βαρέως ασθενούσα μητέρα και από άλλα πέντε αδέρφια. Ο πατέρας μου σταθείς πάντα σκληρά αντιμέτωπος του κομμουνισμού ήτο εντεταγμένος εις τας Εθνικάς Ομάδας του ΕΔΕΣ, δια την αντικομμουνιστική του δράση έχει τιμηθεί δις.

Κατόπιν όλων των ανωτέρω παρακαλώ θερμώς όπως επανεξετάσετε την περίπτωσίν μου και τύχω της επιεικείας Σας, υποσχόμενος ότι πάντα θα διέπομαι από υψηλά εθνικά αισθήματα και με πίστιν θα υπηρετήσω τον λαόν και θα βοηθήσω δια την εκπλήρωση των σκοπών που έταξε η Εθνική Κυβέρνησις. Δια την πιστοποίησιν όλων των ανωτέρω προτείνω όπως εξετασθούν οι ακόλουθοι μάρτυρες:

1ος. Κουλούρης Κων/νος, αντισυνταγματάρχης πεζικού 10ον Τ.Ο.Μ.

2ος. Κουλούρης Ανδρέας, σμήναρχος ε.α.

3ος. Βάσιλας Δημήτριος, ανθυπολοχαγός, Κρέσνας 83, Πολύγωνον

4ος. Γεωργιάδης Γεώργιος, εκτελωνιστής, Λεωφόρος Αλεξάνδρας 60

5ος. Βουγιούκας Νικόλαος, φοιτητής Ανωτάτης Εμπορικής και τέως πρόεδρος

ΑΣΟΕΕ, Βασιλέως Γεωργίου 19, Ζωγράφου.

6ος. Τσάκωνας Αναστάσιος, φοιτητής Ανωτάτης Εμπορικής, μέλος του

Διοικητικού Συμβουλίου Συλλόγου Φοιτητών, Τεμαίου 11.

Ευπειθέστατος

Ο αιτών

Κίμων Κουλούρης».

Όσο για την απάντηση του -πλέον αντιστασιακού- πρώην υφυπουργού στη δημοσιοποίηση της ανωτέρω επιστολής; Προβοκάτσια των μυστικών υπηρεσιών…

Λες και στη Χούντα ήταν μέντιουμ να προβλέψουν το 1968 πως ο Κίμωνας θα γνώριζε τον Παπανδρέου και θα τον «μάθαινε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του», για του τη «στήσουν»…

Φοβικές και άνευρες δηλώσεις Παναγιωτόπουλου

Απορία στη δήλωση του Τομεάρχη Εξωτερικών της Ν. Δ.

Βουλευτή Β΄ Αθηνών, Πάνου Παναγιωτόπουλου

16 / 01 / 2012

Δήλωσε λοιπόν ο τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, Βουλευτής Β’ Αθηνών, Πάνος Παναγιωτόπουλος για την συνεχή τακτική προπαγάνδας και δυσφήμισης της Ελλάδας από τα Σκόπια:

«Οι νέες προκλήσεις σε βάρος της Ελλάδος, που εκδηλώνονται στη FYROM, είτε σε επίσημο επίπεδο (δηλώσεις Πρωθυπουργού και λοιπών αξιωματούχων), είτε σε επίπεδο γεγονότων της καθημερινότητας (καρναβαλικές φιέστες με θέμα την… “κηδεία της Ελλάδας”!) εκθέτουν ακόμα περισσότερο την, υπό τον Νίκολα Γκρούεφσκι, πολιτική ηγεσία, για το “εμπόριο” μισαλλοδοξίας , ακραίου εθνικισμού και εξαλλότητας στο οποίο επιδίδεται.

Ο κ. Γκρούεφσκι πρέπει να καταλάβει ότι η πορεία αυτή είναι ολισθηρή, επικίνδυνη και αδιέξοδη. Και σε κάθε περίπτωση, όχι μόνο δεν βοηθάει στην προσέγγιση της χώρας του με τις Ευρωατλαντικές δομές, αλλά αντίθετα την σπρώχνει σε ένα ιδιότυπο διεθνές περιθώριο.»

Μάλιστα. Και λοιπόν; Σκοτίστηκε ο Γκρούγιος. Και τα τελευταία 20 χρόνια, πέρα από τις δηλώσεις γιά την μισαλλόδοξη τακτική προπαγάνδας και δυσφήμισης της Ελλάδας από τα Σκόπια, εσείς τί έχετε κάνει κ. Παναγιωτόπουλε; Αφού βλέπετε ότι η δική σας τακτική των “αντι-δηλώσεων” δεν δουλεύει και ενώ των σκοπιανών προχωρεί ακάθεκτη, εσείς συνεχίζεται με φαφούτικες δηλώσεις γιά εσωτερική κατανάλωση και τίποτα άλλο. Μην μας δουλεύετε άλλο. Υποτιμάτε την νοημοσύνη μας. Παραδεχτείτε ότι δεν ασχολείστε με τίποτα άλλο από το να διασφαλίσετε τις καρέκλες σας στη Βουλή. Και κυβέρνηση όταν είσαστε πάλι δηλώσεις κάνατε χωρίς ουσία και εσείς και όλοι οι τριακόσιοι. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας ήτανε, είναι, και θα είναι ανύπαρκτη, καθρέφτης αυτών που την εξασκούν, ενώ την πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι.
Δεν βαρεθήκατε εκεί στην απραξία;

http://www.hellenesonline.com/go/2012/01/aporia-sth-dhlwsh-toy-panagiwtopoyloy-gia-to-skopiano/

Κυκλοφοριακό

Πρόκειται να αλλάξει κάτι;

ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ

ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΕΔΕΣΣΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΕΔΕΣΣΑΣ

Ξεκινάει η εφαρμογή του μέτρου ελεγχόμενης στάθμευσης στο κέντρο της πόλης από τον Δήμο Έδεσσας. Βασικός σκοπός του μέτρου είναι η εξυπηρέτηση της ζήτησης για στάθμευση μικρής διάρκειας και ακολούθως η εξυπηρέτηση περισσοτέρων οχημάτων σε κάθε θέση στάθμευσης.

Τις κάρτες για την ελεγχόμενη στάθμευση μπορούν να τις προμηθεύονται οι πολίτες από τα περίπτερα και τις επιχειρήσεις που βρίσκονται κοντά στα σημεία εφαρμογής του μέτρου. Η καταβολή του τιμήματος είναι της τάξης των 0,50 € ανά ώρα.

Η ισχύς του θα είναι καθημερινά από τις 09:00 έως τις 14:00 και από τις 17:00 έως 21:00 από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή. Το Σάββατο από τις 09:00 έως τις 14:00. Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας καθώς και τις Κυριακές η στάθμευση θα είναι δωρεάν.

Όπως δήλωσε ο αρμόδιος αντιδήμαρχος, Δημήτριος Γιώγας: «Το μέτρο αποσκοπεί στην καλύτερη διαχείριση των προσφερόμενων θέσεων νόμιμης στάθμευσης, στην εύκολη και άμεση εξυπηρέτηση των επισκεπτών του κέντρου της πόλης για τις εμπορικές, κοινωνικές, ψυχαγωγικές δραστηριότητες τους και λοιπές τους ανάγκες, στη βελτίωση της ροής της κυκλοφορίας στο οδικό δίκτυο του εμπορικού κέντρου και την αποφυγή της άσκοπης μετακίνησης με Ι.Χ., κάτι που ενθαρρύνει την πεζή κίνηση και την κίνηση με ποδήλατο».

Κίρο Γκλιγκόροφ

Ο Κίρο Γκλιγκόροφ και το ...Τρίτο Ημίχρονο

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

            Ο πρώτος Πρόεδρος του ανεξαρτήτου κράτους των Σκοπίων (ΠΓΔΜ) ανεπαύθη εν Κυρίω σε ηλικία 94 ετών. Ο Κίρο Γκλιγκόροφ με τον ταραχώδη βίο του και την κομμουνιστική-εθνικιστική πολιτεία του αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των μεταλλάξεων που μπορεί να υποστεί η συνείδηση ενός ανθρώπου όταν εμπλέκεται στα γρανάζια των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί εισέβαλαν στην  βασιλευομένη Γιουγκοσλαβία και την περιοχή των Σκοπίων, γνωστή τότε ως Βάρνταρσκα, την παραχώρησαν στους Βουλγάρους συμμάχους τους. Από το 1941 έως το 1944 η σημερινή ΠΓΔΜ είχε διχοτομηθεί. Τα ανατολικά 2/3 έγιναν βουλγαρική επαρχία και ένας από τους πανηγυρίζοντες «Βουλγάρους» ήταν  ο Κίρο Γκλιγκόροφ. Το δυτικό 1/3 παραχωρήθηκε στην Μεγάλη Αλβανία μαζί με το Κοσσυφοπέδιο-Κόσσοβο. Όποιος βλέπει τον χάρτη των Σκοπίων κατά την περίοδο 1941-1944 αισθάνεται ότι μερικά γεγονότα έχουν προφητικό χαρακτήρα. Πιθανολογείται ότι στην ίδια ακριβώς διαχωριστική γραμμή θα διχοτομηθεί σε λίγα χρόνια το πολυεθνικό αυτό κρατίδιο. Η ήδη αυτονομημένη δυτική επαρχία της Ιλλυρίδας θα ενωθεί με το Κόσσοβο στο πλαίσιο της «Φυσικής Αλβανίας». Το μεγαλύτερο κομμάτι στα ανατολικά θα αναζητήσει την τύχη του με μικρές πιθανότητες ανεξάρτητης επιβίωσης.

Αυτή την σκοτεινή περίοδο της ιστορίας προσπαθεί να ξαναζωντανέψει η τηλεοπτική σειρά «Τρίτο Ημίχρονο» που γυρίσθηκε και προβάλλεται στα Σκόπια. Παρουσιάζει τον βουλγαρικό στρατό ως σκληρή δύναμη κατοχής και έχει προκαλέσει διαβήματα διαμαρτυρίας από την επίσημη Βουλγαρία. Δεν μάθαμε αν στη σειρά εμφανίζεται και ο Γκλιγκόροφ με βουλγαρική στολή!

Αφού, λοιπόν, ο Γκλιγκόροφ αρχικά εμφανίσθηκε ως υπερήφανος Βούλγαρος, όταν είδε ότι χάνει τον πόλεμο ο Άξονας, εγκατέλειψε τη βουλγαρική ταυτότητα και προσχώρησε στους κομμουνιστές Παρτιζάνους του Τίτο. Τότε δήλωνε πλέον Γιουγκοσλάβος. Τον Αύγουστο του 1944 ο Τίτο, καθώς ετοιμαζόταν να εγκαταστήσει το ολοκληρωτικό καθεστώς του, κατασκεύασε την τεχνητή «μακεδονική εθνότητα». Αμέσως ο αείμνηστος Γκλιγκόροφ έπιασε δουλειά πρώτα στο Βελιγράδι και μετά στα Σκόπια για να βοηθήσει στην εμπέδωση του ψευδομακεδονικού έθνους. Από πρώην Βούλγαρος και ολίγον Γιουγκοσλάβος έγινε φανατικός «Μακεδόνας». Το 1991 με τη διάλυση της κομμουνιστικής πλέον Γιουγκοσλαβίας οδήγησε το λαό της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» σε ένα δημοψήφισμα με κίβδηλο ερώτημα: Ο λαός απήντησε ΝΑΙ στην ερώτηση: «Θέλετε μία ανεξάρτητη Μακεδονία μέσα στο πλαίσιο της Συνομοσπονδίας των Γιουγκοσλαβικών λαών;». Στις 9 Σεπτεμβρίου άλλο ψήφισαν και άλλο βγήκε. Δηλαδή γεννήθηκε το πλήρως ανεξάρτητο κράτος που διεκδικεί το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» χωρίς καμία σύνδεση με τους άλλους γιουγκοσλαβικούς λαούς.

            Μετά από τις μεταμορφώσεις και μεταλλάξεις του ο Κίρο έβαλε το ημίψηλο του Προέδρου και εργαζόταν διεθνώς για να πείσει ότι αυτοί είναι οι Μακεδόνες και όχι οι Έλληνες. Πονηρός ων δεν επέμεινε τόσο στα μεγαλεία του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου, αλλά επεδίωξε να εδραιώσει την πεποίθηση ότι από τη Βυζαντινή περίοδο εγκαταστάθηκαν Σλάβοι Μακεδόνες στην περιοχή με ξεχωριστή εθνική συνείδηση. Τα Απομνημονεύματά του, που εκδόθηκαν και στα ελληνικά, απομυθοποιούν ορισμένα επιχειρήματα των Ελλήνων ενδοτικών και υποχωρητικών. Για το περιβόητο πακέττο Πινέϊρο, που κάποιοι παρουσιάζουν σαν τη χαμένη ευκαιρία της Ελλάδος, ο Γκλιγκόροφ γράφει ότι η κυβέρνησή του ούτε καν ασχολήθηκε με την πρόταση του Πορτογάλου Υπουργού. Στην Ελλάδα μερικοί ακόμη προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα Σκόπια είχαν δεχθεί μία μέση λύση και εμείς κακώς την απορρίψαμε.

Το Τρίτο Ημίχρονο τώρα αρχίζει για την ΠΓΔΜ. Με τόσα μέτωπα ανοικτά να δούμε αν και πώς θα επιβιώσει.

Κ.Χ. 3.1.2012

Ο Γκρούεφσκι εγκαινίασε την «Αψίδα της Μακεδονίας»!

Ο Γκρούεφσκι εγκαινίασε

την «Αψίδα της Μακεδονίας»!

Ο προκλητικός αλυτρωτισμός των Σκοπιανών δεν έχει πια όριο… Την «Αψίδα της Μακεδονίας» εγκαινίασε ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Ν. Γκρούεφσκι, πάνω στην οποία απεικονίζονται ως μέρος της «Μακεδονίας» η Βόρεια Ελλάδα, η αλβανική περιοχή των Πρεσπών και το δυτικό μέρος της Βουλγαρίας!

Η κατασκευή αυτή εντάσσεται στο σχέδιο «Σκόπια 2014», το οποίο περιελάμβανε και την ανέγερση του τεράστιου αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Η αψίδα κόστισε στο φτωχότερο κράτος των Βαλκανίων 4,4 εκατομμύρια ευρώ και εγκαινιάστηκε, παρά την κριτική της αντιπολίτευσης. Η ίδια η δημιουργός του έργου Βαλεντίνα Στεφάνοβσκα, που κατασκεύασε και το άγαλμα του Μεγάλου Αλέξάνδρου, είπε ότι στην αψίδα περιλαμβάνονται «όλα τα μέρη της Μακεδονίας», καθώς και αναπαραστάσεις με στοιχεία λαογραφίας, μουσικής και παραδοσιακών φορεσιών από τη «Μακεδονία του Βαρδάρη, τη Μακεδονία του Πιρίν, την Αιγαιατική Μακεδονία και τη Μικρή Πρέσπα».

http://www.tet-a-tet.gr/%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%BF-%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B5%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%C2%AB%CE%B1%CF%88%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7

Καταργήθηκε και η ΓΓ Μακεδονίας - Θράκης!

Τίτλοι τέλους για την Γενική Γραμματεία

Μακεδονίας - Θράκης!

"Το σχέδιο της Κυβέρνησης Παπανδρέου τελικώς ήταν πολύ καλά επιμελημένο. Έτσι μετά την υποβάθμιση του μοναδικού Υπουργείου στη Βόρεια Ελλάδα, του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης και τη μετατροπή του σε Γενική Γραμματεία Μακεδονίας-Θράκης, σήμερα σε συνέντευξη τύπου δια στόματος του Υπουργού Ανάπτυξης κ. Χρυσοχοϊδη ανακοινώθηκε η κατάργηση της Γενικής Γραμματείας Μακεδονίας - Θράκης." (βλ. παραπάνω ανακοίνωση).

Επειδή στο taxalia, "τα πήραμε στο κρανίο", με τη λυσσαλέα προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ και στελεχών του, να εξαφανίσουν από παντού τη λέξη "Μακεδονία" (με λογικοφανή, αλλά ασόβαρα επιχειρήματα), εκτελώντας σχέδιο αλλαγής ιστορικών συσχετισμών, ζητήσαμε από τον Πρόεδρο της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά, να τοποθετηθεί ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές, χωρίς περιθώρια παρερμηνειών, χωρίς αμπελοφιλοσοφίες και γενικότητες  και χωρίς λεκτικούς ακροβατισμούς στο θέμα.
Από το περιβάλλον του, μας διαμηνύθηκε ότι ο Πρόεδρος δεσμεύτηκε ήδη προσωπικά, ότι μια από τις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησης Ν.Δ. θα είναι η άμεση επανασύσταση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, οποιεσδήποτε εκτιμήσεις ή γνώμες περί "εξοικονόμησης" και "εξορθολισμού" και λοιπά φαιδρά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν όσοι ενδίδουν στις πιέσεις να εξαφανιστεί η συσχέτιση της λέξης "Μακεδονία" με τη λέξη "Ελλάδα" κι αν βρεθούν στο δρόμο του.

Η δέσμευση ήταν σαφέστατη κι εμείς θα είμαστε εδώ για να πετροβολήσουμε όποιον την ξεχάσει, αν και είμαστε βέβαιοι ότι θα εφαρμοστεί στο ακέραιο, χωρίς "κολπάκια" και κουτοπονηριές.

http://taxalia.blogspot.com/2012/01/blog-post_71.html

Φως στο τούνελ της κρίσης ρίχνει o ορυκτός πλούτος

Φως στο τούνελ της κρίσης

ρίχνει o ορυκτός πλούτος

Θησαυρό άνω των 100 δισ. ευρώ κρύβει το υπέδαφος της χώρας

Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), η συνολική αξία των μετρημένων μεταλλευτικών αποθεμάτων στη χώρα είναι 79 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ τα 250-300 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου στα τρία Οικόπεδα (Πατραϊκός Κόλπος, Ιωάννινα και Κατάκολο) αξίζουν γύρω στα 20 δισ. ευρώ σε βάθος 15ετίας ή και 20ετίας.

Αν, μάλιστα, ληφθούν υπόψη οι εκτιμήσεις επιστημόνων πως κάτω από την Κρήτη υπάρχει κοίτασμα φυσικού αερίου αξίας 300 δισεκατομμυρίων ευρώ -για το οποίο ακόμη δεν υπάρχουν επίσημα αποτελέσματα σεισμικών ερευνών- τότε η αξία των... εγκάτων της ελληνικής γης φθάνει σε «αστρονομικά» επίπεδα. Το στοίχημα που καλείται να κερδίσει αυτήν τη στιγμή η ελληνική κυβέρνηση είναι η αξιοποίηση του ορυκτού αυτού πλούτου (κάτι που έχει ήδη ξεκινήσει), για να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και θα δείξει τον δρόμο για έξοδο από την ύφεση.

100 δισ. € στα έγκατα της Ελλάδας

Μέχρι και 300 εκατ. βαρέλια κρύβουν τα κοιτάσματα πετρελαίου στα τρία Oικόπεδα της Δυτικής Ελλάδας

Ο θαμμένος θησαυρός ύψους άνω των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ στο υπέδαφος της χώρας από μέταλλα και υδρογονάνθρακες μπορεί να δώσει την πολυπόθητη αναπτυξιακή ώθηση της ελληνικής οικονομίας αλλά και να δείξει το δρόμο της εξόδου από την ύφεση.

Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Γεωλογικών Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), η συνολική αξία των μετρημένων μεταλλευτικών αποθεμάτων στη χώρα είναι σχεδόν 80 δισεκατομμύρια ευρώ.

Πρόκειται για 23,5 εκατομμύρια τόνους νικελίου, βωξίτη, χρωμίου, χρυσού, αργύρου, χαλκού, χρωμίου, μολύβδου και ψευδάργυρου.

Σε ό,τι αφορά το πετρέλαιο, όπως ανακοίνωσαν ο υπουργός ΠΕΚΑ, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, και ο υφυπουργός, Γιάννης Μανιάτης, κατά την προκήρυξη του διεθνούς διαγωνισμού έρευνας κι εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων των περιοχών «Πατραϊκός Κόλπος», «Ιωάννινα» και «Κατάκωλο», υπάρχουν εκτιμώμενα απολήψιμα κοιτάσματα 250 με 300 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου. Σύμφωνα με υπολογισμούς, η αξία τους υπολογίζεται γύρω στα 25 δισεκατομμύρια δολάρια (20 δισ. ευρώ) σε βάθος 15ετίας ή και 20ετίας.

Στον Νομό Πέλλας υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα Νικελίου

Το φυσικό αέριο
Αν μάλιστα ληφθούν υπόψη οι εκτιμήσεις επιστημόνων πως κάτω από την Κρήτη υπάρχει κοίτασμα φυσικού αερίου αξίας 300 δισ. ευρώ -για το οποίο όμως δεν υπάρχουν ακόμα επίσημα αποτελέσματα σεισμικών ερευνών-, τότε η αξία των... εγκάτων της ελληνικής γης είναι σε «αστρονομικά» επίπεδα.

Η «Οικονομία» παρουσιάζει χάρτη με τον βεβαιωμένο ορυκτό πλούτο της Ελλάδας, σύμφωνα με έρευνες του ΙΓΜΕ.

Η κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει σιγά σιγά την αξιοποίησή του. Εδωσε σε διεθνή διαγωνισμό το μεταλλείο στο Κιλκίς με εκτιμώμενα αποθέματα χρυσού και χαλκού 7 δισ. ευρώ. Κι έπονται κι άλλα μεταλλεία. Ταυτόχρονα, όπως προαναφέρθηκε, ξεκινούν και οι διεθνείς διαγωνισμοί εξόρυξης πετρελαίου στα τρία πρώτα «οικόπεδα» με στόχο να μπουν γεωτρύπανα μέχρι το τέλος του έτους.

• 80 δισ. € είναι σύμφωνα με το ΙΓΜΕ η αξία των μετρημένων μεταλλευτικών αποθεμάτων της χώρας.
• 20 δισ. € υπολογίζεται ότι είναι η αξία των 300 εκατ. βαρελιών πετρελαίου σε Πατραϊκό Κόλπο, Ιωάννινα και Κατάκολο.

Πετρέλαιο
Το ιστορικό των τριών Oικοπέδων

Τη... σκυτάλη των ερευνών υδρογονανθράκων στη Δυτική Ελλάδα παίρνει η χώρα μας. Ξεκίνησε τον γύρο παραχωρήσεων δικαιωμάτων ερευνών και εκμετάλλευσης πετρελαίου στα τρία «οικόπεδα», ενώ «τρέχει» και ο διαγωνισμός για τις σεισμικές έρευνες στο Ιόνιο Πέλαγος και νότια της Κρήτης.

Οι τρεις περιοχές είναι ο Πατραϊκός Κόλπος, τα Ιωάννινα και το Κατάκολο με εκτιμήσεις για 250 με 300 εκατ. βαρέλια πετρελαίου. Η καταληκτική ημερομηνία υποβολής προσφορών είναι στις 2 Ιουλίου του 2012. Το ιστορικό των τριών «οικοπέδων» είναι:

Στον Πατραϊκό Κόλπο οι σχετικά πρόσφατες σεισμικές έρευνες στην περιοχή έχουν εντοπίσει ενδιαφέρουσες πετρελαιοπιθανές γεωλογικές δομές. Τα εκτιμώμενα απολήψιμα αποθέματα είναι της τάξης των 200 εκατομμυρίων βαρελιών.

Η πλέον υποσχόμενη δομή δεν διατρήθηκε από την κοινοπραξία που είχε τα δικαιώματα (1ος Γύρος Παραχωρήσεων), διότι ο ανάδοχος (Triton) επέστρεψε την περιοχή το 2001 για λόγους εσωτερικών επιχειρηματικών επιλογών. Η περιοχή θεωρείται δύσκολη δεδομένου ότι παρόμοιοι γεωλογικοί στόχοι δεν έχουν διατρηθεί μέχρι σήμερα στον Ελλαδικό χώρο.

• Η Ηπειρος βόρεια των Ιωαννίνων είναι ενδιαφέρουσα περιοχή για βαθείς στόχους σε έντονα ορεινό ανάγλυφο. Εκτιμάται ότι θα απαιτηθεί υψηλού κόστους σεισμική και γεωτρητική έρευνα για τον εντοπισμό πετρελαιοπιθανών γεωλογικών στόχων σε μεγάλα βάθη (> 4.000 μ.).

Η γεώτρηση σε μία μεγάλη πετρελαιοπιθανή γεωλογική δομή δεν ολοκληρώθηκε για τεχνικούς λόγους (υψηλές πιέσεις) και η περιοχή επιστράφηκε από την κοινοπραξία που είχε τα δικαιώματα (2002, 1ος Γύρος Παραχωρήσεων). Πρώτες εκτιμήσεις για απολήψιμα αποθέματα ανέρχονται σε 50 με 80 εκατ. βαρέλια. Η περιοχή αξιολογείται θετικά και εκτιμάται ότι θα προσελκύσει επενδυτικό ενδιαφέρον λόγω και της γειτονίας της με την Αλβανία, η οποία διαθέτει ανάλογα πετρελαϊκά συστήματα.

• Στο Δυτικό Κατάκωλο κοίτασμα πετρελαίου ανακαλύφθηκε το 1982 από τη ΔΕΠ-Α.Ε με εκτιμώμενα απολήψιμα αποθέματα 3 εκατ. βαρέλια σε βάθος 2.400-2.600 μ. Απέχει περίπου 3,5 χιλ. από το ακρωτήρι Κατάκωλο.

Την εποχή της ανακάλυψής του θεωρήθηκε οικονομικά οριακό λόγω του μεγάλου βάθους θαλάσσης 250 μ, των τότε τιμών του πετρελαίου αλλά και της παρουσίας H2S και CO2.

Διεθνές ενδιαφέρον
Όλα τα λεφτά... σε Ιόνιο και Κρήτη

Το μεγάλο, όμως, ενδιαφέρον εντοπίζεται στα αποτελέσματα των σεισμικών ερευνών στο Ιόνιο Πέλαγος και νότια της Κρήτης. Πρόσφατα ο υφυπουργός ΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης έκανε γνωστό ότι στόχος είναι να δοθούν σε διεθνή διαγωνισμό 10 με 15 «οικόπεδα», σύμφωνα βέβαια και με τα αποτελέσματα που θα δείξουν οι σεισμικές έρευνες.

Εκτιμήσεις επιστημόνων μιλούν για μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου νότια της Κρήτης. Κάποιοι μιλούν πως η αξία τους ανέρχεται στα 300 δισ. ευρώ. Ωστόσο, αν δεν γίνουν οι σχετικές έρευνες κι αν δεν πέσει γεωτρύπανο, τότε κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα.

Πάντως, οι όλες κινήσεις που γίνονται από το υπουργείο ΠΕΚΑ σε συνδυασμό και με την πρόσφατη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε με το υπουργείο Εξωτερικών δείχνουν πως κάτι... ενδιαφέρον κρύβεται κάτω από τις ελληνικές θάλασσες. Εξάλλου, ο υφυπουργός ΠΕΚΑ έχει επιβεβαιώσει και τις πληροφορίες για τις συζητήσεις που γίνονται με ξένες μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, όπως η αμερικανική Noble και η ισραηλινή Delek. Πληροφορίες αναφέρουν πως δεν είναι οι μόνες εταιρείες που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τις έρευνας στην Ελλάδα. Από περίπου 10 χώρες έχουν γίνει βολιδοσκοπήσεις στην κυβέρνηση.

Μακεδονία και Θράκη
Από τις πιο πλούσιες σε μεταλλεύματα

Eνας απίστευτος ορυκτός πλούτος και κυρίως μεταλλικών ορυκτών αξίας 80 δισ. ευρώ περιμένει... καρτερικά κάτω από την επιφάνεια της ηπειρωτικής Ελλάδα να βγει στην επιφάνεια και να αξιοποιηθεί.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΓΜΕ το αποθεματικό δυναμικό των κυριότερων μετάλλων της χώρας νικέλιο, χρώμιο, μόλυβδος-ψευδάργυρος, χαλκός, ασήμι, αντιμόνιο, μαγγάνιο, μόλυβδος και βολφράμιο έχει υπολογιστεί στα 40,2 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ γύρω στα 37 δισ. ευρώ εκτιμάται η αξία των κοιτασμάτων της αλουμίνας.

Η μεταλλευτική αξία των βεβαιωμένων αποθεμάτων νικελίου, ψευδαργύρου, μολύβδου, χαλκού, χρυσού και αργύρου στην Μακεδονία και Θράκη, με βάση την ενεργό μεταλλευτική παραγωγή, τις επενδύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη και τις τρέχουσες τιμές των μετάλλων, ανέρχεται περίπου σε 27,6 δισ. ευρώ. Οι περιοχές αυτές συγκαταλέγονται στις πιο πλούσιες της Ευρώπης.

Το ενδιαφέρον της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου εντοπίζεται σε περιοχές όπου υπάρχουν μεταλλικά ορυκτά και μάλιστα σε συνδυασμό με τις διεθνείς οικονομικές και βιομηχανικές εξελίξεις:

• Τα σημαντικά αποθέματα χρυσού (Au) στη Β. Ελλάδα, λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εξελισσόμενες επενδύσεις αλλά και το παρατεταμένα ευνοϊκό παγκόσμια οικονομικό τους περιβάλλον.
• Τα κοιτάσματα χαλκού (Cu) στην κεντρική Μακεδονία, σε σχέση με τη δυναμική καταναλωτική παρουσία του μετάλλου.
• Τα κοιτάσματα μολύβδου (Pb), ψευδαργύρου (Zn) και αργύρου (Ag) στη Β. Ελλάδα, κυρίως σε ό,τι αφορά στη διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση και σταθερή τιμαριθμική τους παρουσία.
• Το νικέλιο (Ni), σε σχέση με τη στρατηγική θέση που κατέχει στη μεταλλευτική παραγωγή της Ευρώπης (~86% της ευρωπαϊκής παραγωγής).
• Ο βωξίτης, κυρίως λόγω της γνωστής παραδοσιακής και παγκόσμιας δυναμικής και σταθερότητας που αντιπροσωπεύει (~65% της ευρωπαϊκής παραγωγής).

ΧΡ. ΚΟΛΩΝΑΣ ckolonas@pegasus.gr

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22770&subid=2&pubid=63599683