Γιατί υποψήφιος;

Όταν ένας υποψήφιος ερωτάται γιατί βάζει υποψηφιότητα, η απάντηση ποικίλει από την παράθεση ενός εκτεταμένου βιογραφικού, λες και οι εκπαιδευτικές ή επαγγελματικές επιτυχίες θα πρέπει να θαμπώσουν τον πιθανό ψηφοφόρο και να αποστομώσουν την αμφιβολία, έως ένα πονηρό χαμόγελο, που απλώς σημαίνει ότι κατεβαίνει κάποιος υποψήφιος γιατί μπορεί, γιατί θα εκλεγεί είτε λόγω κοινωνικών επαφών είτε λόγω πολυάριθμου οικογενειακού περιβάλλοντος. Κάποιες φορές η απάντηση βρίσκεται και στις πολιτικές απόψεις του υποψηφίου, που συνοδεύονται από ένα αόριστο κομματικό φανατισμό. Νομίζω όμως ότι οι εποχές άλλαξαν.

Το ερώτημα, όσο προσβλητικό και αν μπορεί να θεωρηθεί, είναι πλέον και ένα ερώτημα ουσίας: Γιατί υποψήφιος; Γιατί τώρα; Γιατί εσύ; Τι καινούριο έχεις να προσφέρεις;

Δυστυχώς, με την τωρινή κατάσταση και τις προκαταλήψεις που συνοδεύουν κάθε εκλογή, πρώτα από όλα, θεωρώ ότι πρέπει να αναλωθώ σε ένα ξεκαθάρισμα προθέσεων. Η σταδιοδρομία μου λοιπόν ως δημόσιος λειτουργός στην Διοίκηση τείνει να τελειώσει και αποδεσμεύομαι πλέον. Αναπολώντας τα χρόνια που πέρασαν, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά πρόσφερα ή ανήκω στην κατηγορία των δημοσίων υπαλλήλων που έζησαν παρασιτικά, από ένα κράτος που ανταμείβει συνήθως  μόνον την μετριότητα και την τεμπελιά. Υποθέτω, ότι όποια και να είναι η δική μου απάντηση δεν μετράει, άλλοι θα πρέπει να απαντήσουν για μένα. Η συνείδησή μου είναι πάντως ήσυχη. Ως τεχνοκράτης του κλάδου των ιχθυοκαλλιεργειών, πάλεψα σε όλη μου την σταδιοδρομία απέναντι σε αδιαφορία ή επιφύλαξη είτε στην Αθήνα είτε στη Χίο είτε εδώ στην Έδεσσα, με μία δημόσια αρχή, που πολλές φορές έπρεπε να την πείσω για το αυτονόητο: Την ανάγκη για ανάπτυξη. Έκανα ό,τι μπορούσα; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Πάντως, γνωρίζω ότι πολλές οικογένειες σε μια περιοχή της χώρας βρήκαν δουλειά και εξασφαλίστηκαν γιατί πάλεψα ενάντια σε κάθε προσωπικό συμφέρον και προσπάθησα να αναπτυχθεί ένας κλάδος, που στην Ελλάδα ήταν παντελώς άγνωστος: Οι ιχθυοκαλλιέργειες θαλασσινών ψαριών. Αν κρίνω από την ανταπόκριση και τα επαινετικά σχόλια, μάλλον κάτι πέτυχα. Και τώρα, που η σταδιοδρομία σου τελειώνει, θα ρωτήσει ο δύσπιστος, ψάχνεις καινούριες διεξόδους; Πάντοτε υπάρχει αυτός ο δύσπιστος, είτε λέγεται Θωμάς είτε απλώς απογοητευμένος πολίτης.

Οι εποχές όμως αλλάζουν. Μέσα από τις κατακλυσμιαίες συνθήκες που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία, ο εφησυχασμός δεν αρκεί για ένα πολίτη. Η απομόνωση του διανοούμενου μέσα στην γυάλα της συγγραφής και της σκέψης καταντάει εγκληματική. “Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;” φώναζαν οι φοιτητές στη Σορβόνη, καθώς πάλευαν ενάντια σε ένα γραφειοκρατικό και στενοκέφαλο καθεστώς στα δρομάκια του Καρτιέ Λατέν, το Μάη του ' 68. Νομίζω, το ίδιο σύνθημα πρέπει κατ' αρχάς να το φωνάξουμε μέσα μας και κατά δεύτερον όλοι μαζί μέσα από μία νέα μορφή συλλογικότητας.

Συμπολίτες της Έδεσσας και της Βεγορίτιδας, μέσα σε ένα προβληματισμό και άγχος για το μέλλον, οι φθηνές δικαιολογίες που για πολλά χρόνια πιθανόν εκφράζαμε προκειμένου να αποφύγουμε την ενεργό συμμετοχή και την ευθύνη που αυτή συνεπάγεται, έχουν τελειώσει. Είμαστε πια μόνοι μας, απέναντι σε μία νέα εποχή, που έρχεται γοργά και απειλεί ότι μέχρι τώρα θεωρούσαμε ως δεδομένο. Την ασφάλεια, τη δουλειά, το καθημερινό μας ψωμί. Το άγχος για το αύριο μας παραλύει. Αλλά από την άλλη μπορεί να είναι και μία νέα αρχή.

Οι ψευδαισθήσεις αποκαλύφθηκαν. Τα λάθη που κάναμε για χρόνια, ήρθαν να μας συναντήσουν σαν παλιοί εχθροί που είχαμε από καιρό ξεχάσει την ύπαρξή τους. Οι δρόμοι που είχαμε πάρει αποδείχθηκαν αδιέξοδα. Η πυξίδα που χρησιμοποιούσαμε ως ασφάλεια, τελικά ήταν ελαττωματική. Αν ο κίνδυνος της κατάρρευσης δεν ήταν τόσο υπαρκτός και δεδομένος, θα είχα κάτσει σπίτι μου, να γράφω τα βιβλία μου και να ασχολούμαι με τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα. Αλλά έχω παιδιά, που μεγαλώνουν και θα με ρωτήσουν, τι έκανα, πέρα από την κριτική. Γιατί η Έδεσσα που τόσο αγάπησα, δεν έγινε ο τόπος που οραματιζόμουν ότι θα ζήσουν τα παιδιά μου;

 Αν την κατάσταση την οποία βρεις, την παραδόσεις στους επόμενους χειρότερη, η ευθύνη είναι τεράστια. Για την απερχόμενη δημοτική αρχή, δεν έχω να πω πολλά. Οι ευθύνες της είναι τόσο μεγάλες, που με μία μικρή αίσθηση της τιμής, αν υπήρχε, δεν θα είχε το θράσος να ζητήσει και πάλι ψήφο για την συνέχιση του κατήφορου και της οπισθοδρόμησης που οδήγησαν την πόλη. Ο καπετάνιος που ρίχνει το βαπόρι στο βράχο είναι δύσκολο να προσληφθεί σε άλλο καράβι, πόσο μάλλον να του επιτρέψουν να συνεχίσει τα καθήκοντά του στο ίδιο.

Το θέμα πια είναι το τι κάνουμε εμείς. Εγώ, εσύ που διαβάζεις το άρθρο. Όλοι μας.

Η εποχή των φτηνών και εύκολων δικαιολογιών έχει παρέλθει. Ήρθε η ώρα της ευθύνης. Της προσωπικής ευθύνης και η μάχη για το μέλλον διεξάγεται τώρα. Αυτή τη στιγμή. Εσύ θα συμμετάσχεις;

 Δ. Ε. Ευαγγελίδης