Εύστοχες προτάσεις Γιάννη Βαρουφάκη

Εύστοχες προτάσεις Γιάννη Βαρουφάκη

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Με τον Γιάννη Βαρουφάκη διαφωνώ σε πολλά. Όχι βέβαια σε εξειδικευμένα οικονομικά θέματα (κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς άτοπο εκ μέρους μου), αλλά σε γενικότερες θέσεις και απόψεις του. Αυτό όμως δεν έχει καμιά ουσιαστική σημασία. Στο χείλος του γκρεμού που βρίσκεται πλέον η χώρα, δεν χρειαζόμαστε πια άχρηστους, ανίκανους και ανεπαρκείς πολιτικούς. Από τέτοιους, θα γεμίσουν τα έδρανα της Βουλής την επομένη των επερχομένων εκλογών της 17ης Ιουνίου. Αντίθετα πιστεύω ακράδαντα (υποθέτω το ίδιο πιστεύει και η πλειονότητα των σοβαρών πολιτών) ότι χρειαζόμαστε πια επειγόντως ανθρώπους ικανούς, παραγωγικούς και δραστήριους, με μεράκι και αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, σε κάθε τομέα της κοινωνικής, οικονομικής και πνευματικής δραστηριότητας. Και τέτοιους γνωρίζω καλά ότι διαθέτει η χώρα, άσχετα αν είναι παραγκωνισμένοι και περιθωριοποιημένοι. Και τούτο διότι το καθεστώς της μεταπολίτευσης προτιμούσε να προβάλει τα κάθε είδους «κομματόσκυλα», τους εγκάθετους τους συστήματος, τους απατεώνες, τους βολεψάκηδες και γενικά ότι πιο σκάρτο κυκλοφορούσε στην αγορά.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης έχει αποδείξει ότι κατέχει καλά το επιστημονικό του αντικείμενο και μάλιστα χωρίς ναρκισσισμούς και περιαυτολογίες, σε αντίθεση με κάποιους προβεβλημένους τενεκέδες των τηλεοπτικών παραθύρων.

Στις κρίσιμες ώρες που περνάμε θεωρώ ότι αξίζει να δοθεί ευρύτερη δημοσιότητα σε κάποιες προτάσεις του, τις οποίες διατύπωσε σε ένα εξαιρετικό άρθρο του πριν λίγες μέρες με τον τίτλο «Αυτά που μας έμειναν» (ολόκληρο το κείμενο υπάρχει εδώ: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=15732).

Οι προτάσεις αυτές, με την μορφή δεκαλόγου, είναι οι εξής:

1. Να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε όλοι, η κάθε μία και ο καθένας μας, σαν να ζούμε στο Πανοπτικόν του Jeremy Bentham. Σαν όλος ο πλανήτης να μας βλέπει ανά πάσα στιγμή στις οθόνες όλων των κινητών, όλων των τηλεοράσεων, όλων των matrix στα στάδια της γης.

2. Να ξαφνιάζονται θετικά οι ξένοι κάθε φορά που έρχονται σε επαφή μαζί μας (ως τουρίστες, επιχειρηματίες, φοιτητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, γραφειοκράτες), κάνοντάς τους έτσι να ανατρέπουν τις στερεότυπες προσδοκίες τους για εμάς.

3. Να νιώθουμε ντροπή κάθε φορά που βλέπουμε μια μεταχρονολογημένη επιταγή (είτε όταν την εισπράττουμε είτε όταν την εκδίδουμε).

4. Να νιώθουμε ντροπή που στην χώρα μας υπάρχει η έννοια των «αντικειμενικών αξιών» και τριπλή ντροπή αν συμμετάσχουμε σε αγοραπωλησία όπου δηλώνεται αυτή η «αξία» και όχι η πραγματική.

5. Να νιώθουμε ντροπή για κάθε εργαζόμενο που εργάζεται με μπλοκάκι, όσο ντροπή νιώθουμε όταν γιατρός ζητά φακελάκι (ή του προσφέρεται).

6. Κάθε φορά που νιώθουμε τέτοια ντροπή, να την δημοσιοποιούμε στο facebook και στο twitter, με ονόματα και διευθύνσεις.

7. Να διεθνοποιήσουμε τα μέτρα σύγκρισής μας: Κάθε φορά που πίνουμε καφέ, πάμε στο πανεπιστήμιο, μπαίνουμε στο λεωφορείο, ετοιμαζόμαστε να ανάψουμε τσιγάρο, να σκεφτόμαστε πως θα συμπεριφερόμασταν αν είμασταν στην Βιέννη ή στην Νέα Υόρκη – και να πράττουμε ανάλογα.

8. Να απαιτήσουμε η κοινή μας αναξιοποίητη, δημόσια περιουσία που πάει για ιδιωτικοποίηση να μην πουληθεί αλλά να δοθεί για 50 χρόνια το κάθε ακίνητο, ο ΟΣΕ ολόκληρος, για €1 το κομμάτι αλλά σε ανθρώπους με μεράκι, στην βάση του τι έχουν ήδη πετύχει στην ζωή τους, πόσα κεφάλαια θα φέρουν, του business plan που καταθέτουν.

9. Να σκεφτόμαστε συνεχώς όλοι μας πως θα κλέψουμε δουλειές, θέσεις εργασίας, όχι από τις γειτονικές χώρες, αλλά από τις χώρες των δανειστών μας. Ως καταναλωτές που κατευθύνουν τις αγορές τους έξυπνα. Ως παραγωγοί που ντρέπονται να μην εξάγουν ούτε ένα κοντέινερ τον χρόνο στην Γερμανία (ή που εξάγουν ελαιόλαδο στην Ιταλία, όπου συσκευάζεται ως ιταλικό).

Στην Ελλάδα πάσχουμε από Ναπολεόντειο Σύνδρομο. Θεωρούμε ότι τα πάντα πρέπει να έρθουν από «τα πάνω», είτε πρόκειται για την κρατική επιδότηση είτε για τις μεταρρυθμίσεις που κι αυτές από «τα πάνω» τις περιμένουμε. Κι όμως. Σχεδόν τίποτα δεν πρέπει πλέον να περιμένουμε από εκεί. Εκεί «πάνω» το μόνο που υπάρχει είναι κρανίου τόπος. Μένουμε εμείς οι «μικροί» άνθρωποι εδώ στα «κάτω». Στο χέρι μας είναι οι «μεταρρυθμίσεις» που έχουμε πραγματικά ανάγκη και τις οποίες δεν χρειαζόμαστε κανέναν πολιτικό να τις εισαγάγει.

ΥΓ. Ξέρω, ξέρω. Υποσχέθηκα δεκάλογο και κατέθεσα εννέα σημεία μόνο. Το δέκατο δεν χρειάζεται, όσοι διαβάζετε αυτή την στήλη συστηματικά, να το περιλάβω επισήμως. Το γνωρίζετε καλά. Το αναφέρω για όσους «τυχερούς» με διαβάζετε για πρώτη φορά: «Να πούμε ΟΧΙ στην επόμενη δόση του Μνημονιακού δανείου, όσο δεν ακολουθείται από ένα πλάνο του πως θα ξοδευτεί το ποσό αυτό με τρόπο που να αφήνει περιθώριο αισιοδοξίας, έστω και μικρής, ότι θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε τόσo αυτό το ποσό όσο και τα υπόλοιπα χρέη».

Πιστεύω ότι αξίζει να μελετήσουμε αυτές τις προτάσεις και να προβληματιστούμε.

Δ.Ε.Ε.